به گزارش رسانه‌ها از منابع غربی، کشورهای غربی به ویژه اعضای گروه جی۷، به شدت با دستور کار دور سوم نشست دوحه مخالفت کرده‌اند. این مخالفت‌ها عمدتاً به دلیل عدم توجه به مسائل حقوق بشر، به خصوص حقوق زنان، در برنامه این نشست است.
گروه جی۷، که شامل کشورهای کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، جاپان، ناروی، کره جنوبی، سوئیس، ترکیه، بریتانیا، ایالات متحده امریکا و اتحادیه اروپا می‌باشد، با تاکید بر اهمیت مسائل حقوق بشر، از عدم حضور این موضوعات در دستور کار نشست دوحه انتقاد کرده‌اند. به گفته این کشورها، غفلت از موضوعات مهمی مانند حقوق زنان، نه تنها به بی‌عدالتی‌های موجود دامن می‌زند، بلکه موجب تقویت حکومت‌هایی می‌شود که به حقوق بشر پایبند نیستند.
یکی دیگر از محورهای اصلی اعتراض گروه جی۷، عدم دعوت سازمان ملل متحد از زنان و نمایندگان جامعه مدنی به نشست دوحه است. این کشورها معتقدند که حضور زنان و نمایندگان جامعه مدنی می‌تواند به پویایی بیشتر و بهبود تصمیم‌گیری‌ها در نشست کمک کند. عدم دعوت از این گروه‌ها به عنوان یک نقص بزرگ در برنامه‌ریزی این نشست تلقی شده است.
در تاریخ ۱۴ جون، نمایندگان کشورهای گروه جی۷ با ارسال نامه‌ای به سازمان ملل متحد، به طور رسمی اعتراض خود را به دستور کار نشست دوحه اعلام کردند. در این نامه، کشورها تأکید کرده‌اند که در صورت عدم رسیدگی به خواسته‌هایشان، نماینده‌ای به این نشست نخواهند فرستاد. این تهدید به عدم حضور، فشار زیادی را بر سازمان ملل برای بازبینی و اصلاح دستور کار نشست وارد کرده است.
یکی دیگر از خواسته‌های گروه جی۷، معرفی نماینده ویژه سازمان ملل برای افغانستان است. این کشورها بر این باورند که وجود یک نماینده ویژه می‌تواند به بهبود وضعیت حقوق بشر و به ویژه حقوق زنان در افغانستان کمک کند. با این حال، تا کنون سازمان ملل در این زمینه اقدامی انجام نداده است، که این نیز یکی از دلایل نارضایتی کشورهای گروه جی۷ می‌باشد.
نشست سوم دوحه از همان ابتدا با انتقادات جدی مواجه شده است. منتقدان معتقدند که سازمان ملل با تمرکز بیش از حد بر طالبان و عدم توجه به سایر گروه‌ها و مسائل مهم، این نشست را به نوعی یک‌جانبه و ناکارآمد کرده است. عدم توجه به مسائل حقوق بشر و عدم دعوت از نمایندگان جامعه مدنی و زنان، از جمله دلایل اصلی انتقادها به این نشست محسوب می‌شوند. این رویکرد سازمان ملل موجب نگرانی بسیاری از ناظران و فعالان حقوق بشر شده است که معتقدند چنین نشست‌هایی نمی‌تواند به بهبود وضعیت فعلی در افغانستان کمک کند.
مخالفت گسترده کشورهای گروه جی۷ با دستور کار نشست دوحه، نشان‌دهنده اهمیت بالای مسائل حقوق بشر و به ویژه حقوق زنان در روابط بین‌المللی است. این مخالفت‌ها می‌تواند فشارهای زیادی بر سازمان ملل وارد کرده و منجر به بازنگری در برنامه‌ها و رویکردهای آن در قبال مسائل جهانی شود. اگرچه نتیجه نهایی این اعتراضات هنوز مشخص نیست، اما قطعاً تأثیرات مهمی بر روند برگزاری و محتوای نشست دوحه خواهد داشت.
حامیه نادری
