با توجه به تدابیر اخیر ایالات متحده در قبال افغانستان، این امر به طور واضح نشان دهنده تلاش این کشور برای تعیین موقعیت جدیدی برای خود در منطقه است. ارسال هیأت بلند پایه به ریاست جان بس، معاون امور سیاسی وزارت خارجه و سفیر سابق آمریکا در افغانستان به منطقه، به‌ویژه به پاکستان، نشان از تمایل آمریکا به برقراری تعاملات مستقیم و افزایش حضور خود دارد.
این اقدامات بدون شک می‌توانند به طور مستقیم بر وضعیت امنیتی و اقتصادی افغانستان تأثیر بگذارند. ولی نباید زیاد هم هیجان زده شد. زیرا ابعاد این نزدیکی احتمالی امریکا – طالبان می تواند حوادث و بحران های بعدی را رقم بزند. از یک سو، تلاش برای تعامل با طالبان می‌تواند به استحکام این گروه در کشور کمک کند و برای مردم افغانستان تأثیرات منفی بیشتری به همراه داشته باشد. به ویژه افزایش محدویت های بیشتر بر زنان. از سوی دیگر، روسیه، ایران و چین که در سه سال گذشته پیوسته تلاش کردند تا طالبان را به عنوان کارت بازی استفاده کنند و تا حدی هم هزینه های را پرداخت کنند، به این آسانی برای امریکایی ها فرصت مانور و حضور گسترده را نخواهند داد.
در همین حال مسئله انتخابات آتی ریاست جمهوری در امریکا را نیز نباید از نظر انداخت. این تحرکات ممکن است بخشی از کارزار انتخاباتی حزب حاکم در امریکا باشد. دموکرات ها که جوبایدن رئیس جمهوری کنونی از آن نمایندگی می کند، در میان رای دهندگان امریکایی، بر اساس نطر سنجی های معتبر اخیر، محبوبیت خود را از دست داده است. جنگ اکراین، حمایت از اسرائیل در حمله به غزه و خروج فاجعه بار نیروهای امریکایی از افغانستان، اکثریت شهروندان امریکا را به شدت ناراضی کرده است.
با این وجود، هنوز ابهاماتی درباره اهداف و استراتژی‌های واقعی دولت امریکا به رهبری جوبایدن در افغانستان وجود دارد. آیا رئیس جمهوری امریکا واقعاً به دنبال تعامل با طالبان هست یا صرفاً از این تدابیر به منظور مدیریت وضعیت داخلی خود در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ماه نومبر امسال استفاده می‌کند؟
