شکنجه‌های هولناک و تبعیض‌های سیستماتیک گروه طالبان

نهاد حقوق بشری «رواداری» در گزارش تازه‌ای وضعیت حقوق بشر در شش ماه نخست سال جاری میلادی را بررسی کرده و شیوه‌های وحشتناک شکنجه در زندان‌های طالبان را افشا کرده است. این گزارش تأکید دارد که آزادی از شکنجه یک حق مطلق و غیرقابل‌سلب است که هیچ شرایطی نمی‌تواند آن را نقض کند.
مطابق با کنوانسیون منع شکنجه و کنوانسیون حقوق مدنی و سیاسی، هرگونه شکنجه و رفتارهای ظالمانه و تحقیرآمیز به‌طور قطع ممنوع است. با این حال، مدارک و شواهد نشان می‌دهد که طالبان به‌طور سیستماتیک زندانیان را تحت شکنجه‌های بی‌رحمانه قرار می‌دهند و با آنان بدرفتاری می‌کنند. این روش‌های شکنجه به‌عنوان ابزاری برای گرفتن اعترافات اجباری و اثبات اتهامات مورد استفاده قرار می‌گیرد. به دلیل عدم دسترسی نهادهای حقوق بشری به زندان‌های تحت کنترل طالبان، آمار دقیقی از میزان شکنجه‌ها در دست نیست، اما زندانیان آزادشده از تجربه‌های وحشتناک خود صحبت کرده‌اند.
در این گزارش آمده است که طالبان زندانیان آزادشده را تهدید کرده‌اند که اگر آنچه را در زندان‌ها رخ داده، به رسانه‌ها گزارش دهند، دوباره بازداشت خواهند شد.
رواداری افشا می‌کند که طالبان از شیوه‌های مختلف و «ظالمانه» برای شکنجه زندانیان استفاده می‌کنند. این روش‌ها شامل بستن سنگ به آلت تناسلی مردان، کندن گوشت بدن و ناخن‌ها، گرسنگی دادن، قرار دادن در معرض گرما یا سرمای شدید، تهدید به شلیک گلوله، غرق مصنوعی، بستن دهان زندانیان و تزریق آب با فشار، شوک برقی، قرار دادن در معرض آلودگی صوتی، بی‌خوابی دادن، ضرب و شتم با مشت و لگد، چوب و قنداق تفنگ، آویزان کردن از سقف، خفه کردن، تهدید به قتل زندانیان و اعضای خانواده‌هایشان، نگه‌داشتن زیر آفتاب سوزان و محرومیت از غذا می‌شود.
در بخشی دیگر از گزارش، رواداری به وضعیت گروه‌های قومی و مذهبی آسیب‌پذیر، به‌ویژه هزاره‌ها و شیعیان پرداخته است. یافته‌های این گزارش نشان می‌دهد که طالبان در ارائه خدمات عمومی، دسترسی به فرصت‌های شغلی، اجرای پروژه‌های توسعه‌ای و کمک‌های بشردوستانه به‌طور سیستماتیک تبعیض قائل می‌شوند. این تبعیض‌ها باعث شده که گروه‌های قومی و مذهبی آسیب‌پذیر از دسترسی به فرصت‌ها و منابع به‌طور برابر محروم بمانند.
به‌عنوان نمونه، در ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور، طالبان از ارائه کمک‌های بشردوستانه و اجرای پروژه‌های توسعه‌ای خودداری کرده و در ولایت فراهم نیز به‌طور عمدی مانع فعالیت سازمان‌های امدادرسان در مناطق شیعه‌نشین شده‌اند.
در ولایت‌های هزاره‌نشین بامیان، دایکندی و غزنی، طالبان در توزیع کمک‌های بشردوستانه و اجرای پروژه‌های توسعه‌ای به‌طور تبعیض‌آمیزی عمل کرده‌اند. این نهاد گزارش می‌دهد که در سه سال گذشته، طالبان در مناطق هزاره‌نشین ولایت غزنی هیچ پروژه توسعه‌ای اجرا نکرده و سازمان‌های دایکندی را مجبور کرده‌اند که پروژه‌های خود را به ولسوالی پشتون‌نشین گیزاب منتقل کنند.
همچنین رواداری در گزارش خود اشاره کرده که طالبان به‌طور سیستماتیک هزاره‌ها و شیعیان را از استخدام در ادارات دولتی محروم کرده و محدودیت‌هایی بر برگزاری مراسم‌های مذهبی آنان اعمال کرده‌اند. طالبان حتی شیعیان اسماعیلی را مجبور به تغییر مذهب و پیروی از مذهب حنفی کرده‌اند و مدارس متعددی را در ولایت بدخشان ایجاد کرده‌اند که کودکان اسماعیلی مجبور به حضور در آن‌ها برای آموزش فقه حنفی هستند.
از زمان تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی و نهادهای سازمان ملل متحد بارها رفتارهای تبعیض‌آمیز و شکنجه‌های وحشیانه طالبان را مستندسازی کرده و درباره پیامدهای این اقدامات هشدار داده‌اند. این گزارش جدید از رواداری تنها یکی از اسناد تازه‌ای است که پرده از شدت خشونت و تبعیض علیه اقلیت‌های قومی و مذهبی در افغانستان برداشته است.