دو دهه حضور نظامی و سیاسی آمریکا و کشورهای اروپایی در افغانستان، با وعده‌های امنیت، دموکراسی و پیشرفت همراه بود. اما با خروج شتاب‌زده و بدون برنامه از این کشور، هزاران متحد و همکار محلی خود را در میان هرج‌ومرجی عمیق رها کردند.
با سقوط کابل، صدها هزار افغان که سال‌ها برای نیروهای خارجی کار کرده بودند، ناگهان خود را در میان تهدیدات مرگبار یافتند. بسیاری در داخل افغانستان گیر ماندن ، و هزاران نفر دیگر به کشورهای همسایه مانند ایران و پاکستان پناه بردند، جایی که با بی‌سرنوشتی و زندگی طاقت‌فرسا روبرو هستند.
کشورهای غربی که شعارهای حقوق بشر و حمایت از هم‌پیمانانشان را سر می‌دادند، در عمل پشت هزاران انسان را خالی کردند. در حالی که برنامه‌های پذیرش پناهجویان در اروپا و آمریکا به کندی پیش می‌رود، هزاران افغان همچنان در شرایط وخیم در اردوگاه‌های مرزی زندگی می‌کنند.
سؤال اینجاست: آیا این سرنوشت افرادی بود که زمانی برای آینده‌ای بهتر در کنار نیروهای غربی ایستادند؟ آیا وجدان غربی‌ها اجازه می‌دهد که متحدان سابقشان در بی‌پناهی و سرگردانی بمانند؟
جامعه جهانی، به‌ویژه کشورهای اروپایی و آمریکا، مسئولیتی اخلاقی و انسانی دارند که نباید آن را نادیده بگیرند. زمان آن رسیده است که نه فقط در حرف، بلکه در عمل، از کسانی که در سخت‌ترین شرایط به آنها اعتماد کردند، حمایت کنند.
علی رضا کریمی
