June 19, 2024

Farsi, اخبار, افغانستان, پنجم, جهان, حقوق بشر, حقوق زنان

ریچارد بنت: رفتار طالبان با زنان در افغانستان؛ وجدان بشریت را به‌لرزه در آورده است

ریچارد بنت، گزارشگر ویژه‌ی شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان، در گزارش تازه‌ای وضعیت زنان تحت حاکمیت طالبان را مورد بررسی قرار داده است. این گزارش که تحت عنوان “پدیده نظام نهادینه شده‌ی تبعیض، جداسازی، بی‌احترامی به کرامت انسانی و محرومیت زنان و دختران افغان” منتشر شده، رفتار طالبان با زنان در افغانستان را به گونه‌ای که وجدان بشریت را به لرزه درآورد، توصیف می‌کند. بنت با اشاره به محدودیت‌های شدیدی که طالبان بر حقوق زنان، به ویژه در زمینه‌های آموزش و اشتغال، اعمال کرده‌اند، اظهار داشت: “نظام تبعیض‌آمیز و بی‌حرمتی به کرامت انسانی زنان و دختران باید وجدان بشریت را بیدار کند.” وی اضافه کرد: “خشونت علیه زنان و دختران در افغانستان به حدی است که می‌تواند به عنوان جنایت علیه بشریت، به ویژه محکومیت جنسیتی، تلقی شود. در جلسات مشورتی با زنان نجات‌یافته، بنت تأکید کرده است که اصطلاح ‘آپارتاید جنسیتی’ به بهترین نحو تجربیات‌شان را بیان می‌کند و خواستار به رسمیت شناختن این اقدامات به عنوان جنایت علیه بشریت هستند.” شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در نشست ۱۸ جون (۲۹ جوزا) حمایت خود را از زنان و دختران افغانستان ابراز کرد. بنت در گزارش خود به نتایج گروه کاری رسیدگی به تبعیض علیه زنان و دختران اشاره کرده و بیان داشته است که موارد نقض گسترده و سیستماتیک حقوق اساسی زنان و دختران در افغانستان، عمدتاً ناشی از سیاست‌های تبعیض‌آمیز و زن‌ستیزانه طالبان است. گزارش نشان می‌دهد که طالبان بین ماه جون ۲۰۲۳ و ماه مارچ ۲۰۲۴ حدوداً ۵۲ فرمان صادر کرده‌اند که حقوق زنان و دختران را به شدت محدود کرده است. پس از بازگشت به قدرت، طالبان مدارس متوسطه و لیسه را به روی دختران بستند و در دسمبر ۲۰۲۲ تحصیل دختران در دانشگاه‌ها را ممنوع کردند. همچنین در ماه جون ۲۰۲۳، سازمان‌های غیرحکومتی خارجی از ارائه برنامه‌های آموزشی منع شدند و طالبان ده‌ها فرمان دیگر صادر کردند که حتا از حضور زنان در پارک‌ها، حمام‌های عمومی و آرایشگاه‌ها جلوگیری می‌کند. بنت در گزارش خود اشاره کرده است که در جامعه تحت حاکمیت طالبان، “زنان به عنوان افرادی دیده می‌شوند که وظیفه زایش و پرورش کودکان را بر عهده دارند یا به‌عنوان اشیاء بهره‌برداری تلقی می‌شوند، از جمله در بردگی به علت بدهی، حبس در خانه، بهره‌برداری جنسی و انواع دیگر نیروی کار بدون دستمزد یا با دستمزد ناچیز.” نادا الناشف، معاون کمیساری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، در نشست شورای حقوق بشر تأکید کرد: “این تبعیض و خشونت سیستماتیک طالبان نباید از سوی جامعه بین‌المللی عادی‌سازی و تحمیل شود.” الناشف افزود: “امیدوارم این نشست به همبستگی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و جامعه بین‌المللی بینجامد. زنان فعال شجاع باید دیده شوند و مشکلات‌شان درک شود و جامعه بین‌المللی باید در کنار آنان بایستد و متعهد شود که طالبان احکام سرکوب‌گرایانه و عقب‌گرایانه حقوق زنان را معکوس کند. آینده بالقوه افغانستان تنها می‌تواند از طریق برخورداری کامل و مساوی حقوق بشری زنان و دختران تحقق یابد. در این نشست، تعدادی از زنان فعال افغان نیز حضور داشتند و تجربیات خود را به اشتراک گذاشتند. حامیه نادری

Farsi, اخبار, جهان, چهارم

مارک روته، نخست وزیر پیشین دولت هالند به عنوان دبیر کل ناتو انتخاب شد

مارک روته که چندی پیش از کرسی نخست وزیری هالند استعفا کرده بود، اکنون به عنوان بالاترین مقام ناتو به جای ینس استولتنبر برگزیده شده است . سازمان پیمان آتلانتیک شمالی یا ناتو یک ائتلاف نظامی میان کشورهای امریکای شمالی و اروپایی است و همان‌طوری که از نام‌اش مشخص است قدرت‌های دو سوی اقیانوس اطلس را به‌هم پیوند می‌دهد. این سازمان در سال ۱۹۴۹ میان ۱۲ کشور تشکیل شد و هدف اولیه آن مقابله با نفوذ و سلطه اتحاد جماهیر شوروی سابق در اروپا بود. و در طول جنگ سرد گسترش یافت و کشورهای دیگری از جمله ترکیه را به‌عنوان عضو پذیرفت. اما این گسترش پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی سابق نیز ادامه یافت و مرزهای ناتو به سمت شرق اروپا گسترده شدند. بر اساس ،اساسنامه ناتو این پیمان در جهت تحقق امنيت جمعی و مقابله با تجاوز و حفظ صلح بين المللی شكل گرفته است، تمرکز ا اصلی  پيمان ناتو ، دفاع از كشورهای عضو و امنيت منطقه‌ای است.  اساس همبستگی سياسی، ادغام نظامی و دفاع دسته جمعی را تشكيل می‌دهند و ماده دوم اين منشور هم‌چنان این پیمان به  سياست‌های  اقتصادی كشورهای عضو پرداخته است بنابراين پيمان ناتو دارای دوجنبه است. ازيك سو اهميت پيشرفت اقتصادی و اجتماعی اعضا را موردتأكيد قرارمی‌دهد و از طرف  ديگر به سياست امنيتی مبتني برحق دفاع جمعی تأكيد دارد. تشكيلات سازمان پيمان اتلانتيك ‌شمالی به سه بخش عمده تقسیم بندی شده است، شورای اتلانتیک شمالی ،دبیرخانه و کمیته نظامی که بر اساس این ساختار شورا ،دبیرخانه و ارگان‌های بخش‌های غیر نظامی و کمیته نظامی این پیمان بخش نظامی آن را تشیکل می‌دهد .  تصميم‌گيری در شورای ناتو بر اساس اتفاق آراء انجام می‌گيرد و هر كشور تنها حق يك رأی دارد. دولت‌های عضو ممکن است، به اتفاق آراء، از  دولت‌های دیگر دعوت کنند که به این پیمان ملحق شوند. هر دولتی که بدین نحو دعوت می شود می تواند با تسلیم اسناد الحاق به  ایالات متحده امریکا به عضویت این پیمان در آید.  ایالات متحده امریکا دریافت این چنین سند الحاقی را به اطلاع تمامی دولت های عضو می رساند. مقر ناتو ابتدا در فرانسه قرار داشت اما پس از آن که جنرال دوگل سال ۱۹۶۶ در اعتراض به سیطره‌ی امریکا بر این سازمان و این‌که فرماندهی عالی نیروهای مسلح این سازمان همواره بر عهده‌ی یکی از افسران ارشد امریکا بود از فرماندهی نظامی ناتو خارج شد و این مقر به بروکسل پایتخت بلژیک منتقل شد. جواد رسولی

Farsi, افغانستان, تیتر دوم, حقوق بشر, حقوق زنان

آپارتاید جنسیتی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان: بررسی محدودیت‌ها، پیامدها و توصیه‌ها به سازمان ملل

پس از تسلط طالبان بر افغانستان در آگست سال 2021، محدودیت‌های شدیدی بر حقوق و آزادی‌های زنان اعمال شده است. این محدودیت‌ها، که تحت عنوان آپارتاید جنسیتی شناخته می‌شوند، شامل ممنوعیت‌های گسترده‌ای در زمینه‌های آموزشی، شغلی، و اجتماعی می‌باشند. این مقاله به بررسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان می‌پردازد و شامل بررسی محدودیت‌های اعمال‌شده بر زنان، پیامدهای اجتماعی و اقتصادی این سیاست‌ها، و پیشنهاداتی به سازمان ملل برای بهبود وضعیت می‌باشد. این بررسی هم از بعد اسلامی و هم از منظر حقوق بشری و اسناد بین‌المللی صورت گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که سیاست‌های طالبان تاثیرات منفی عمیقی بر زنان و جامعه افغانستان داشته است و نیازمند اقدام فوری از سوی جامعه بین‌المللی است. اصطلاح «آپارتاید » به معنای «جداسازی» است. آپارتاید نام سیستمی بود که بعد از جنگ جهانی دوم در آفریقای جنوبی حاکم شد و تا دهه ۹۰ ادامه داشت. در این سیستم حقوق افراد جامعه براساس رنگ پوست آن‌ها طبقه‌بندی شده بود که بیشترین مزایا و حقوق به سفید پوستان تعلق داشت و در مرحله بعدی رنگین پوست‌ها و سیاه‌پوستان قرار داشتند. آپارتاید جنسیتی در سال ۱۹۷۳ از سوی سازمان ملل متحد غیرقانونی اعلام شد. بر اساس کنوانسیون آپارتاید که در این سال تصویب شد، آپارتاید، به اقدامات غیر قانونی گفته می‌شود که در پی جداسازی نژادی و تبعیض انجام می‌شوند. در حال حاضر این اصطلاح بار سیاسی بسیار ویژه‌ای دارد و برای توصیف شرایطی که تبعیض‌های گسترده و غیرانسانی اعمال می‌شود به کار می رود. محدودیت‌های اعمال‌شده بر زنان: زنان از دسترسی به دانشگاه‌ها و موسسات آموزشی عالی محروم شده‌اند. این امر باعث می‌شود که زنان نتوانند در رشته‌های تخصصی تحصیل کرده و مهارت‌های لازم برای شغل‌های حرفه‌ای را کسب کنند در مواردی که زنان اجازه تحصیل دارند، انتخاب رشته‌های محدود و به‌خصوصی به آن‌ها تحمیل می‌شود که اغلب شامل رشته‌های غیرعملی و غیرحرفه‌ای است. زنان در بخش خصوصی نیز با محدودیت‌های زیادی مواجه هستند و بسیاری از کارفرمایان از استخدام زنان خودداری می‌کنند. زنان تنها در مشاغل محدودی مانند خیاطی، و صنایع دستی مجاز به کار هستند که این مشاغل اغلب درآمد کمی دارند و امنیت شغلی پایینی دارند. زنان بدون همراهی یک محرم مرد مجاز به سفر نیستند. این محدودیت باعث می‌شود که زنان نتوانند به تنهایی به محل کار، دانشگاه، یا حتا برای خرید روزمره بروند. زنان از مشارکت در فعالیت‌های سیاسی و مدنی منع شده‌اند. آن‌ها نمی‌توانند در انتخابات شرکت کنند، به عنوان کاندیدا در انتخابات حضور یابند، یا در سازمان‌های مدنی و سیاسی فعالیت کنند. این در حالی‌ست که زنان موظف به رعایت حجاب کامل هستند و عدم رعایت این قانون با مجازات‌های سختی مواجه است ممنوعیت فعالیت‌های فرهنگی: زنان از شرکت در بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی مانند موسیقی، رقص، و تئاتر منع شده‌اند چون طالبان تفسیرهای سخت‌گیرانه‌ای از قوانین شریعت اعمال می‌کنند که باعث می‌شود زنان از بسیاری از حقوق خود محروم شوند. پیامدها آپارتاید جنسیتی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان پیامدهای منفی گسترده‌ای بر زنان و جامعه افغانستان داشته است. این پیامدها را می‌توان در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حقوق بشری مورد بررسی قرار داد: پیامدهای اقتصادی: افزایش فقر و بیکاری: محدودیت‌های شغلی و آموزشی بر زنان باعث افزایش بیکاری و فقر در میان زنان شده است. بسیاری از خانواده‌ها که به درآمد زنان وابسته بودند، اکنون با فقر شدیدتری مواجه هستند. کاهش تولید ناخالص داخلی: کاهش مشارکت زنان در نیروی کار باعث کاهش تولید ناخالص داخلی کشور شده و رشد اقتصادی را کند کرده است. ناتوانی در توسعه پایدار: عدم توانمندی زنان در مشارکت اقتصادی منجر به عدم توانایی جامعه در دستیابی به توسعه پایدار شده است. پیامدهای اجتماعی افزایش نابرابری جنسیتی: محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی اعمال‌شده بر زنان باعث افزایش نابرابری جنسیتی در جامعه شده و فرصت‌های مشارکت زنان در فعالیت‌های اجتماعی را کاهش داده است. انزوای اجتماعی زنان: محدودیت‌های حرکتی و اجتماعی باعث انزوای زنان از جامعه شده و فرصت‌های تعامل و مشارکت اجتماعی را از آن‌ها گرفته است. افزایش خشونت و تبعیض: نابرابری جنسیتی و محدودیت‌های اعمال‌شده بر زنان، به افزایش خشونت‌های خانگی و تبعیض علیه زنان دامن زده است. پیامدهای حقوق بشری نقض حقوق بشر: محدودیت‌های طالبان بر زنان نقض آشکار حقوق بشر است. زنان از حقوق اولیه خود مانند حق آموزش، حق کار و حق مشارکت در زندگی اجتماعی محروم شده‌اند. کاهش حمایت‌های بین‌المللی: به‌رسمیت‌شناسی طالبان می‌تواند به کاهش حمایت‌های بین‌المللی از حقوق زنان و کاهش فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی بر طالبان منجر شود. نتیجه‌گیری آپارتاید جنسیتی اعمال‌شده توسط طالبان در افغانستان تأثیرات عمیق و گسترده‌ای بر زندگی زنان و جامعه دارد. این سیاست‌ها نه تنها حقوق اولیه زنان را نقض می‌کند، بلکه به توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور نیز آسیب می‌زند. در این راستا، نتایج کلیدی این تحقیق به شرح زیر است: نقض حقوق بشر: محدودیت‌های طالبان بر زنان نقض آشکار حقوق بشر است، به ویژه در زمینه‌های آموزشی، شغلی و اجتماعی. این محدودیت‌ها با اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان مغایرت دارد. تضاد با اصول اسلامی: تفسیرهای سخت‌گیرانه طالبان از آموزه‌های اسلامی منجر به نقض حقوق زنان شده است. در حالی که آموزه‌های اسلامی بر تحصیل، کار و مشارکت اجتماعی زنان تأکید دارد، طالبان با تفسیر نادرست این آموزه‌ها زنان را از حقوقشان محروم کرده‌اند. تأثیرات اقتصادی منفی: محدودیت‌های شغلی و آموزشی بر زنان، اقتصاد افغانستان را تحت تأثیر منفی قرار داده است. کاهش مشارکت زنان در نیروی کار و افزایش نرخ بیکاری و فقر از جمله نتایج این محدودیت‌هاست. افزایش نابرابری جنسیتی: محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی اعمال‌شده بر زنان باعث افزایش نابرابری‌های جنسیتی در جامعه شده است. این وضعیت توانایی جامعه در دست‌یابی به توسعه پایدار را کاهش داده و باعث افزایش خشونت و تبعیض علیه زنان شده است. نیاز به اقدام فوری بین‌المللی: برای بهبود وضعیت زنان در افغانستان، نیاز به اقدامات فوری و هماهنگ از سوی جامعه بین‌المللی وجود دارد. سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی باید فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی بیشتری بر طالبان وارد کرده و از سازمان‌های حقوق زنان و جامعه مدنی در افغانستان حمایت کنند. در نتیجه، آپارتاید جنسیتی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان یک بحران انسانی و حقوق بشری است که نیازمند توجه و اقدام فوری جامعه بین‌المللی است. با اجرای

Scroll to Top