July 4, 2024

انتخابات به عنوان یکی از اساسی‌ترین فرآیندهای هر نظام دموکراتیک، بستر تعیین سرنوشت کشور و نشانه‌ای از مشارکت عمومی و مشروعیت سیاسی است. با پیچیده‌تر شدن جوامع، نیاز به بهبود و بهینه‌سازی فرآیندهای انتخاباتی بیش از پیش احساس می‌شود. در این راستا، هوش مصنوعی به عنوان یکی از فناوری‌های پیشرفته و نوآورانه عصر حاضر، به سرعت در حال تبدیل شدن به ابزاری کلیدی در مدیریت و اجرای انتخابات است. هوش مصنوعی با قابلیت‌های فراوان خود در تحلیل کلان‌داده‌ها، پیش‌بینی دقیق، بهبود امنیت و افزایش کارایی، می‌تواند نقش مهمی در بهبود چشم‌گیر فرآیندهای انتخاباتی ایفا کند. این فناوری می‌تواند دقت و صحت شمارش آرا را افزایش داده و از وقوع تخلفات احتمالی جلوگیری کند. همچنین، تحلیل‌های عمیقی از رفتار رای‌دهندگان ارائه داده و فرآیندهای انتخاباتی را شفاف‌تر و کارآمدتر کند. یکی از بزرگترین چالش‌های هر انتخابات، دقت در شمارش آرا و جلوگیری از خطاهای انسانی است. سیستم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی می‌توانند آرا را با سرعت بالا و بدون خطا شمارش کرده و از بروز خطاهای ناشی از اشتباهات انسانی در مراحل مختلف جلوگیری کنند. این امر باعث افزایش اعتماد عمومی به صحت نتایج انتخابات می‌شود. همچنین، تأمین امنیت انتخابات یکی از مسائل اساسی است که همواره نگرانی‌های بسیاری را به همراه دارد. هوش مصنوعی با استفاده از الگوریتم‌های پیچیده و تکنیک‌های پیشرفته تشخیص نفوذ، می‌تواند به شکلی مؤثر از وقوع تقلب جلوگیری کند و الگوهای غیرعادی و فعالیت‌های مشکوک را شناسایی و کنترل کند. تحلیل کلان‌داده‌ها توسط هوش مصنوعی نیز می‌تواند به سیاست‌مداران و مدیران کمپین‌های انتخاباتی در درک بهتر تمایلات و ترجیحات رای‌دهندگان کمک کرده و استراتژی‌های موثرتری را برای موفقیت در انتخابات ارائه دهد. در نهایت، شفافیت در فرآیندهای انتخاباتی نقش مهمی در افزایش اعتماد عمومی ایفا می‌کند. هوش مصنوعی با پردازش لحظه‌ای داده‌ها و ارائه نتایج به‌روز، می‌تواند از گسترش شایعات و اطلاعات نادرست جلوگیری کرده و اعتماد عمومی به نظام انتخاباتی را تقویت کند. این فناوری همچنین با تسهیل دسترسی رای‌دهندگان به اطلاعات مرتبط با انتخابات، به افزایش مشارکت عمومی و تصمیم‌گیری آگاهانه‌تر مردم کمک می‌کند.

وزارت خارجه پاکستان در بیانیه‌ای اعلام کرد که در دیدار نخست وزیر این کشور با رئیس جمهور تاجیکستان، بر لزوم تشکیل دولت فراگیر در افغانستان تأکید شده است. شهباز شریف، نخست وزیر پاکستان، و امامعلی رحمان، رئیس جمهور تاجیکستان، طی دیداری در شهر دوشنبه درباره مسائل مختلف از جمله وضعیت افغانستان گفتگو کردند. وزارت خارجه پاکستان در بیانیه‌ای درباره این دیدار اظهار داشت که سران دو کشور، افغانستان صلح‌آمیز و مرفه را برای امنیت منطقه مهم اعلام کردند. این بیانیه افزود که سران پاکستان و تاجیکستان توافقنامه‌ همکاری‌های استراتژیک نیز به امضا رسانده‌اند. بر اساس این بیانیه، شهباز شریف و امامعلی رحمان همچنین بر اهمیت تشکیل یک دولت فراگیر برای ثبات افغانستان تأکید کردند. نخست وزیر پاکستان اعلام کرد که کشورش از بندر کراچی و مسیر افغانستان به تاجیکستان کالاهای تجاری ارسال می‌کند، اما دولت اسلام‌آباد تلاش دارد از طریق جاده و خط ریلی نیز به این کشور متصل شود. پاکستان و تاجیکستان پیش از این اعلام کرده بودند که با تهدیدات امنیتی از خاک افغانستان مواجه هستند. اما حکومت طالبان بارها ضمن بی‌اساس دانستن این نگرانی‌ها تأکید کرده که از خاک افغانستان هیچ کشوری تهدید نخواهد شد. در همین حال، سازمان ملل متحد نیز بارها بر اهمیت تشکیل یک دولت فراگیر در افغانستان تأکید کرده است. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در بیانیه‌ای اعلام کرده است که بدون مشارکت همه اقوام و گروه‌های سیاسی، صلح پایدار در افغانستان امکان‌پذیر نخواهد بود. همچنین، کشورهای همسایه افغانستان نیز نگرانی‌های مشابهی را مطرح کرده‌اند. ایران به عنوان یکی از مهمترین همسایگان افغانستان، بارها تأکید کرده که ثبات در افغانستان برای ثبات منطقه حیاتی است. از سوی دیگر، ترکمنستان و ازبکستان نیز با نگرانی‌های امنیتی مشابهی روبرو هستند. سران این دو کشور در دیدارهای دوجانبه و چندجانبه با مقامات افغان، پاکستانی و تاجیک، بر لزوم همکاری منطقه‌ای برای مقابله با تهدیدات امنیتی از خاک افغانستان تأکید کرده‌اند. ایالات متحده امریکا و اتحادیه اروپا نیز به طور مداوم بر اهمیت تشکیل یک دولت فراگیر در افغانستان تأکید می‌کنند. آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا، در بیانیه‌ای اعلام کرده که تنها یک دولت که نماینده همه اقشار جامعه افغانستان باشد، می‌تواند به صلح و ثبات پایدار در این کشور دست یابد. اتحادیه اروپا نیز در بیانیه‌ای مشابه، اعلام کرد که از هرگونه تلاش برای تشکیل دولت فراگیر در افغانستان حمایت می‌کند. جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، اظهار داشت که صلح و ثبات در افغانستان برای امنیت منطقه و جهان حیاتی است و همه طرف‌ها باید به تعهدات خود برای دستیابی به یک راه‌حل سیاسی پایدار عمل کنند. طالبان به عنوان حکومت خودخوانده کنونی افغانستان، نسبت به این تأکیدات بین‌المللی واکنش‌های مختلفی داشته است. سخنگوی طالبان در بیانیه‌ای اعلام کرده که طالبان خود را به تشکیل دولتی متعهد می‌داند که نماینده همه اقشار جامعه افغانستان باشد. با این حال، بسیاری از ناظران معتقدند که طالبان در عمل به تعهدات خود پایبند نبوده و بی‌تفاوتی نشان داده است. طالبان تاکنون بیشتر بر تسلط نظامی خود تأکید کرده و کمتر به خواسته‌های بین‌المللی و منطقه‌ای برای تشکیل دولت فراگیر توجه نشان داده‌اند. در مجموع، دیدار شهباز شریف و امامعلی رحمان نشان دهنده تلاش‌های منطقه‌ای برای دستیابی به ثبات و امنیت در افغانستان است. تأکید بر تشکیل دولت فراگیر و امضای توافقنامه‌های همکاری استراتژیک بین پاکستان و تاجیکستان، نشان‌دهنده تعهد این کشورها به صلح و همکاری منطقه‌ای است. در همین حال، حمایت سازمان ملل و کشورهای همسایه و همچنین تأکیدات بین‌المللی بر اهمیت دولت فراگیر، نشان می‌دهد که جامعه جهانی آماده است تا به افغانستان در مسیر دستیابی به صلح پایدار کمک کند. این بیانیه‌ها می‌توانند نقش مهمی در ایجاد یک مسیر سیاسی جدید برای افغانستان ایفا کنند. با این حال، چالش‌های بسیاری هنوز باقی است و همکاری نزدیک بین‌المللی برای مقابله با این چالش‌ها ضروری است. حامیه نادری

نشست سوم دوحه که با هدف ادغام کامل افغانستان در جامعه بین‌المللی برگزار شد، به جای تحقق این هدف، به صحنه‌ای از دهن‌کجی و تهدیدات طالبان تبدیل گردید. ملا هبت الله، رهبر غایب طالبان، با ارسال هیأتی در سطح سخنگو، نه تنها به جامعه جهانی بی‌احترامی کرد، بلکه اعتبار سازمان ملل را به عنوان نهاد اصلی و مسئول حل منازعات بین المللی نیز، زیر سوال برد. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان که رهبری هیأت را بر عهده داشت، در جریان نشست به‌جای تعامل و همکاری، سازمان ملل و سایر کشورها را تهدید کرد. او با صراحت اعلام کرد که ادامه فشارها از سوی جامعه بین‌المللی، تنها زنان افغان را در معرض خطر بیشتری قرار می‌دهد. این اظهارات صریح طالبان و سوء استفاده دیپلمات های امریکایی از این نشست برای تأمین منافع خود، نشست دوحه را از مسیری که باید به تعامل و راه‌حل‌های سازنده منتهی می‌شد، به یک مجلس چانه‌زنی، تهدید و مذاکره در مورد آزادسازی اتباع آمریکایی از زندان طالبان تبدیل کرد. فعالان حقوق بشر و حقوق زنان که از ابتدا نسبت به این نشست انتقاد داشتند، اکنون با ناامیدی بیشتری به آینده افغانستان می‌نگرند. جامعه بین‌المللی که قرار بود از حقوق مردم افغانستان دفاع کند، اکنون خود درگیر بازی‌های سیاسی طالبان شده است. زیرا رئیس هیأت طالبان، شرط پذیرفتن کنوانسیون‌های بین‌المللی را متضاد نبودن آن‌ها با ارزش‌های اسلامی عنوان کرد و تصریح کرد، تا زمانی که مفاد آن‌ها خلاف ارزش‌های دینی طالبان باشد، هرگز آن‌ها را نخواهند پذیرفت. این موضع‌گیری طالبان نشان‌دهنده عدم تمایل آن‌ها به پذیرش اصول و ارزش‌های جهانی است. تفاسیر بدوی و خشن طالبان از اسلام که در تضاد با ارزش‌های انسانی و جهانی است، وضعیت را بیش از پیش پیچیده کرده است. این گروه با قرائتی سختگیرانه و انحصاری از دین، اصول اساسی حقوق بشر و آزادی‌های مدنی را نادیده می‌گیرد. مردم افغانستان که تحت حاکمیت طالبان، روزهای دشواری را سپری می‌کنند، اکنون بیش از پیش به این نتیجه رسیده‌اند که تا خود وارد صحنه نشوند، هیچ تغییر مثبتی حاصل نخواهد شد. در نهایت، با توجه به این شرایط، احتمال تقویت حمایت از نیروهای آزادی‌بخش و افزایش ناآرامی‌های آینده در افغانستان وجود دارد. زیرا وضعیت کنونی برای تمامی اقشار کشور غیرقابل تحمل شده و ایده ورود مستقیم مردم به صحنه، همه روزه تقویت می‌شود. اگر جامعه جهانی و سازمان ملل نتوانند در کوتاه‌مدت طالبان را به پذیرفتن حقوق اساسی شهروندان افغانستان و ارزش های انسانی جهان شمول وادار کنند، کشور به سمت آینده‌ای تاریک‌تر و غیر قابل پیش بینی حرکت خواهد کرد که آنگاه کنترل اوضاع در اختیار هیچ کسی نخواهد بود.

آستانه، قزاقستان- در اجلاس امروز سران سازمان همکاری شانگهای، بیشتر موضوعات مرتبط با افغانستان مورد بررسی قرار گرفت. این نشست که روز گذشته (۳ جولای) توسط شی جین پینگ، رئیس‌جمهور چین و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در پایتخت قزاقستان افتتاح شد، دومین نشست در آستانه بود و موضوعات مهمی چون مبارزه با مواد مخدر و تروریسم را در دستور کار خود قرار داد. در این اجلاس، کشورهای عضو نگرانی‌های خود را درباره فعالیت‌های داعش، القاعده و سایر گروه‌های تروریستی در افغانستان مطرح کردند. برخی اعضا نیز ادعا کردند که تریاک و هروئین به کشورهای آن‌ها از افغانستان قاچاق می‌شود. این موضوعات حدود دو هفته پس از گزارش روزا اوتونبایوا، رئیس هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)، به شورای امنیت سازمان ملل متحد مطرح شد. اوتونبایوا در گزارش خود بر نیاز به همکاری گسترده کشورهای عضو برای مبارزه با افراط‌گرایی و مواد مخدر تأکید کرده بود. اکثر کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای نگران فعالیت‌های تروریستی شاخه خراسان گروه داعش هستند. این گروه حدود سه ماه پیش مسئولیت حمله به یک تالار کنسرت در مسکو که دست‌کم ۱۴۴ کشته برجای گذاشت، پذیرفته بود. همچنین در سوم جنوری امسال، در حمله‌ای دیگر در ایران، ۱۰۰ تن کشته شدند که مسئولیت آن نیز بر عهده داعش خراسان بود. در همین حال، خبرگزاری اسپوتنیک گزارش داد که سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای امروز پنجشنبه سند عضویت بلاروس در این سازمان را امضا کردند. این توافق در جریان نشست سران در آستانه به دست آمد و اکنون بلاروس به عنوان دهمین عضو سازمان شناخته می‌شود. سازمان همکاری شانگهای در سال ۲۰۰۱ توسط رهبران چین، روسیه، قزاقستان، تاجیکستان، قرقیزستان و ازبکستان تأسیس شد و در سال ۲۰۱۷، هند و پاکستان به عضویت این سازمان درآمدند. ایران نیز در سال ۲۰۲۲ به این سازمان پیوست. این سازمان بخشی از تلاش‌ها برای برقراری یک نظم جهانی چند جانبه است که تحت سلطه ایالات متحده امریکا نباشد. سازمان همکاری شانگهای کشورهایی با جمعیتی حدود ۳.۵ میلیارد نفر را متحد می‌کند و به دنبال فائق آمدن بر طیف وسیعی از مشکلات از جمله تروریسم، آلودگی زیست‌محیطی و تغییرات آب و هوایی است. افغانستان و مغولستان اعضای ناظر این سازمان هستند و این سازمان دارای چهارده شریک از جمله قطر، عربستان سعودی و ترکیه است. به گفته منابع قزاقستان، نشست امروز رهبران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای بر چگونگی مبارزه با تروریسم، افراط‌گرایی و جدایی‌طلبی در منطقه برای سه سال آینده و ایجاد استراتژی برای مبارزه با مواد مخدر تا سال ۲۰۲۹ تمرکز خواهد داشت.

به گزارش شبکه تلویزیونی ان‌بی‌سی، دو منبع آگاه و یک مقام سابق امریکایی اعلام کرده‌اند که مقام‌های دولت جو بایدن در حال مذاکره با طالبان در کابل برای تقویت همکاری‌ها به منظور مقابله با گروه تروریستی داعش خراسان هستند. یک افسر سابق ارتش امریکا با اشاره به خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان اظهار داشت که واشینگتن در وضعیت بسیار محدودی برای رصد فعالیت‌های داعش خراسان قرار دارد. به همین دلیل، دولت بایدن در حال بررسی امکان به اشتراک‌گذاری اطلاعات بیشتر با طالبان درباره این گروه تروریستی است. بر اساس گزارش ان‌بی‌سی، برخی مقام‌های امریکایی تمایل به بازگشایی سفارت آن کشور در کابل دارند تا امکان همکاری بیشتر میان سازمان‌های استخباراتی واشینگتن و طالبان فراهم شود، هرچند امریکا هنوز حاکمیت طالبان را به رسمیت نشناخته است. علیرغم اینکه طالبان همواره حضور گسترده داعش در افغانستان را انکار می‌کنند، اما در عین حال، رهبری طالبان گروه داعش خراسان را به عنوان یک تهدید جدی برای بقای خود تلقی می‌کنند و به‌طور منظم حملاتی را علیه این گروه انجام می‌دهند.

نویسنده: خالد نورا رنه دکارت ریاضی‌دان و فیلسوف فرانسوی معروف، عصر روشن‌گری در قرن هفدهم بود. ‌دکارت، قانونِ شکست نور در فزیک را کشف کرد و هندسه تحلیلی را بنیان گذاشت. از او به‌عنوان پدرِ فلسفه نوین یاد می‌کنند. دکارت در اواخر قرن پانزدهم (۳۱ مارچ ۱۵۹۶) در ده‌کده‌ای، در اطراف شهر  اندر-ا-لوار فرانسه زاده شد. در سپتامبر ۱۶۴۹ به‌دعوت کریستین ملکه سویدن، برای تعلیم  فلسفه به دربار وی در استکهلم رفت. زمستان سردِ، این کشور اسکاندیناوی، از یک‌سو و ضرورت سحرخیزی در ساعت پنج بامداد برای تعلیم ملکه از سوی دیگر، دکارت را که به این نوع آب‌وهوا و سحرخیزی عادت نداشت، به بیماری ذات‌الریه مبتلا ساخت و در پنجاه و سه ساله‌گی از پا درآورد. دست‌گاه فلسفه دکارت مفصل و پیچیده است. برای همین، در این نوشته، تنها به مبحث شکِ دکارتی پرداخته می‌شود، که در واقع زیر بنای، فلسفه او است. دکارت به‌شدت دنبال واقعیت بود؛ واقعیتی که به آن یقین پیدا کند. البته همه فیلسوفان به‌دنبال واقعیت بودند، اما دکارت با شیوه‌ای رادیکال و افراطی واقعیت را جست‌وجو می‌کرد. او از روی نگرانی این‌که مبادا در اشتباه باشد، تمام اعتقادات خود را به چالش می‌کشد و به آن شک می‌کند. از نظر دکارت روش واقعی و فلسفیِ، رسیدن به پاسخ‌ها همین است که انسان عقایده و داشته‌هایش را به شک بگیرد و درستی آن‌ها را دوباره بررسی کند. ذهن دکارت مانند سبدی پر از سیب است که نیمی از آن سیب‌ها خراب، و نیمی دیگر سالم هستند. او برای جدا سازی سیب‌های سالم از خراب، همه سیب‌ها یا داشته‌های مغزش را بیرون می‌کشد، شک می‌کند و آن‌ها را به چالش می‌کشد تا با این جدا سازی، تنها داشته‌‌های سالمی در ذهن خودش داشته باشد. در ذهن همه‌ی ما باورهایی وجود دارد که بدون هیچ آزمونی آن‌ها را پذیرفته‌ایم و در مورد صحت‌شان هیچ شکی به وجود نیاورده‌ایم؛ به همین دلیل دکارت تصمیم می‌گیرد تا تمام دانسته‌هایش را به حالت تعویق درآورد، تا با تحقیق بر روی هر آن‌چه که می‌داند برای خودش زیر بنایی محکم با واقعیت بسازد. این اقدام در فلسفه به شک درکارتی معروف است. شاید این روش اغراق آمیز به‌نظر برسد، اما قطعاً دکارت به این معتقد نبود که هر آن چیزی که قبلا به آن باور داشته نادرست بوده است. دکارت می‌گوید تا زمانی که یک زیر بنای محکمی از یک شناخت حقیقی برای خود درست نکنیم، جبراً باید با سیستم فکری که قبلا در ذهن‌مان داشته‌ایم، پیش برویم و زندگی کنیم. چون نمی‌توانیم ذهن‌مان را به‌صورت ناگهانی از همه چیز خالی و رابطه‌مان را با دنیا قطع کنیم. دکارت این موضوع را آگاهی موقتی می‌نامد. یعنی آگاهیِ که فعلاً باید هم‌رایش مدارا کنیم تا به شناخت بهتری از واقعیت برسیم. دکارت به همه چیز شک می‌کند، نه تنها به دانسته‌های قبلی خودش، بلکه به هر چیزی که می‌بیند، می‌شنود و احساس می‌کند، هم شک دارد. دکارت می‌گوید اگر نتواند به حواسش اعتماد کند، از کجا معلوم که خودش توهمی بیش نباشد؟ در این‌جا منظور از خود بدن فیزیکی است که در نهایت از طریق حواس وجودش را باور می‌کنیم. خود را می‌بینیم، صدای‌مان را می‌شنویم و بدن‌ خود را لمس می‌کنیم، این موارد از طریق حواس به‌دست می‌آید، همان حواسی که ممکن است در راه شناختِ واقعیت ما را دچار گم‌راهی کند. دکارت معتقد است که انسان نباید به حواس خودش اعتماد کند، او به جایی می‌رسد که می‌گوید: من نمی‌دانم که وجود دارم یا نه؟ در‌ واقع دکارت به‌وجود خودش نیز شک می‌کند، مثل هر چیز دیگری که با حواس ثابت می‌شود و باید به درستی آن مشکوک بود. شاید فکر کنید که دکارت دارد به سمت یک فلسفه‌ی پارانوئید می‌رود، برای اندیشیدن به این مورد کمی زود است. خواب را تصور کنید. وقتی خواب می‌‌بینیم با اشخاص مختلفی در خواب برخورد می‌کنیم. حرف می‌زنیم و ممکن است، درد را احساس کنیم و وحشت زده از خواب بپریم. همه این موارد در دنیای خواب به وقوع می‌پیوندد. چیزهایی که در خواب و رویا می‌بینیم یا حس می‌کنیم، در واقع وجود ندارند. از این مثال‌ها در واقعیت، هم وجود دارد مانند دیدن سراب یا آن‌چه که به‌نامِ خطای دید، با آن آشنا هستیم. توجه داشته باشید، دکارت نمی‌گوید، هر چیزی که از طریق حواس به‌دست بیاید ما را به اشتباه می‌اندازد، منظور دکارت این است، که ریسکِ اشتباه وجود دارد، پس باید مراقب بود. دکارت فیلسوفی است، که می‌خواهد از راه شک به یقین برسد. بر خلاف آن‌چه که تصور می‌شود، دکارت نه تنها مانند افلاطون به جهان محسوسات بی‌اهمیت نیست، بلکه بسیار به آن اهمیت می‌دهد. به همین دلیل است که سعی دارد تا واقعیت وجود دنیای محسوسات را از راه منطق و با یقین اثبات کند. برای دکارت شک و تردید هدف نیست، بلکه وسیله‌ای است برای رسیدن به یقین. شک در دست‌گاه فلسفی دکارت یک ابزار است، برای جلوگیری از اشتباه. اما چه‌گونه شک و تردید، زیر بنای فلسفه دکارت برای شناخت بهتر شد؟ دکارت می‌گوید من به هیچ چیزی مطمئن نیستم و به همه چیز شک می‌کنم، اما به یک چیز می‌توانم یقین داشته باشم، آن هم وجود شک و تردید در من است. وقتی به همه چیزی شک می‌کند، یعنی شک در وجودش است؛ شک چیست؟ شک یک فرم، از تفکر است. می‌شود در وجود چیزهای مادی تردید کرد. مثلا چیز‌هایی را که می‌بینیم، اما نیستند و یک توهم است. در مورد فکر اما نمی‌توان چنین گفت. نمی‌توانیم، بگوییم، این فکر نیست و توهمی از فکر است. چون توهم فکر خودش یک نوع فکر است. معادل این‌که بگوییم، چیزهایی که در خواب می‌بینیم، وجود ندارد، اما نمی‌توانیم، بگوییم که خواب وجود ندارد. برای دکارت، مسلم و بدیهی است، که فکر وجود دارد و چون فکر وجود دارد، پس حتما کسی که فکر می‌کند هم وجود دارد. جمله معروف دکارت از همین‌جا می‌آید؛ من می‌اندیشم، پس وجود دارم. اگر فکر به یقین وجود دارد، پس خودِ شخص که خالق افکار است، نیز به یقین وجود دارم. این موضوع برای دکارت زیر بنای واقعیت است. باوجود این‌که دکارت یک مسیحی بود، ولی بعد از قرون وسطی اولین فیلسوفی بود که نگفت واقعیت از خدا شروع می‌شود. او منشا واقعیت را تفکر و انسان می‌پنداشت. این باور با

سید معزشاه، عضو کمیسیون حقوق بشر پاکستان، اعلام کرده که از زمان تسلط دوباره طالبان بر افغانستان در سال ۲۰۲۱، شمار پناهجویان افغان در پاکستان از ۱.۴۴ میلیون به ۲.۱۸ میلیون نفر افزایش یافته است. معزشاه در نشستی که توسط موسسه مطالعات منطقه‌ای «آر، اس، اف» در پاکستان برگزار شده بود، اعلام کرد که اسلام‌آباد به سیاست اخراج پناهجویان افغان روی آورده است. او افزود: «بسیاری از پناهجویان افغان می‌خواهند در پاکستان کار و زندگی کنند، زیرا زندگی خود را در این کشور تثبیت کرده‌اند و ارتباط مستحکم‌تری با پاکستان نسبت به افغانستان دارند.» معزشاه تأکید کرد که براساس قوانین بین‌المللی، از حقوق پناهندگی و کار افغان‌ها در پاکستان حمایت می‌شود. در این نشست، شوذاب مجید، کارشناس حل منازعات، اشاره کرد که پاکستان از سال ۱۹۹۶ بدون کمک خارجی، پناهجویان افغان را مدیریت کرده است که این مسئله باعث ایجاد فشار بر اقتصاد کشور شده است. او پیشنهاد کرد که فراهم کردن فرصت‌های کاری برای پناهجویان افغان می‌تواند به کاهش بار اقتصادی پاکستان کمک کند. در همین حال، جنرال آصف یاسین مالک، وزیر دفاع سابق پاکستان، اظهار داشت که برای بازگشت پناهجویان افغان به کشورشان، اسلام‌آباد باید با همکاری کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان و طالبان از «راه‌های سیاسی برنامه‌ریزی‌شده» و فوری استفاده کند. جوهر سلیم، رئیس مطالعات منطقه‌ای پاکستان، نیز در این میزگرد اذعان کرد که بازگشت امن پناهجویان افغان به کشورشان می‌تواند امنیت شهروندان پاکستانی را تضمین کند. این در حالی‌ست که مرحله دوم اخراج پناهجویان افغان بدون مدرک از پاکستان آغاز شده است. در این مرحله، قرار است حدود ۸۰۰ هزار پناهجوی افغان بدون اسناد از پاکستان اخراج شوند. یکی از اصلی‌ترین مشکلات این افراد، نبود مدارک قانونی و اسناد شناسایی است که برای آن‌ها به‌طور مداوم مسئله‌ساز بوده و از دسترسی به خدمات اساسی مانند آموزش و درمان محروم می‌کند. این وضعیت باعث محدودیت‌های جدی برای تأمین کار و معیشت آن‌ها شده است، زیرا بسیاری از کارفرمایان از استخدام افراد بدون مدرک قانونی اجتناب می‌کنند. علاوه بر این، پناهجویان افغان با چالش‌های امنیتی نیز روبه‌رو هستند. تهدیدهای مختلف از جمله اعتدال‌های نژادی و انتقام‌گیری‌های موقت علیه آن‌ها، برای زندگی‌شان در پاکستان خطرناک است. این وضعیت باعث شده که احساس امنیتی ضعیفی داشته باشند و از برخی از فرصت‌های اجتماعی و اقتصادی محروم بمانند. دولت پاکستان همچنین با چالش‌های اقتصادی نیز روبرو شده است که به واسطه مدیریت بلندمدت پناهجویان افغان، به نظر می‌رسد. این مسئله باعث افزایش فشارهای اقتصادی می‌شود که برای جامعه و اقتصاد پاکستان تأثیر منفی دارد. با این حال، پیشنهاد شده است که ارائه فرصت‌های کاری مناسب برای پناهجویان افغان، می‌تواند به تسهیل در تأمین معیشت آن‌ها و کاهش فشارهای اقتصادی بر پاکستان کمک کند. همچنین، همکاری بین‌المللی و اجرای راهکارهای سیاسی به‌منظور بازگشت امن و آرامش‌بخش برای پناهجویان افغان نیز ضروری به‌نظر می‌رسد تا بتوان در مسیری که به سوی حل مشکلات مهاجرین افغان در پاکستان هدایت می‌شود، پیشرفت کرد. حامیه نادری

سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان  نگرانی‌های خود را نسبت به سرنوشت نامعلوم خبرنگاران افغانستان در کشورهای ثالث ابراز کرده است. این سازمان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده است که به شدت نگران وضعیت ناامیدکننده‌ی خبرنگاران در ایران و پاکستان است. بر اساس این بیانیه، خبرنگاران مقیم ایران و پاکستان با تماس‌های مکرر با این سازمان، از توقف روند تخلیه‌ی آن‌ها به‌سوی کشورهای غربی و وضعیت نابسامانی که در آن به سر می‌برند، خبر داده‌اند. سازمان حمایت از خبرنگاران تصریح می‌کند که این نگرانی‌ها زمانی افزایش یافته است که بسیاری از روزنامه‌نگارانی که امیدوار بودند به یکی از کشورهای اروپایی منتقل شوند، با طرد جمعی از طرف این کشورها مواجه شده‌اند؛ اتفاقی که در سه سال گذشته بی‌سابقه بوده است. خبرنگاران در ایران و پاکستان در شرایط بسیار بد و نگران‌کننده‌ای به سر می‌برند. در این کشورها ویزای اقامت آن‌ها تمدید نمی‌شود و از هیچ‌گونه حمایت اقتصادی و بشری برخوردار نیستند. بیانیه‌ی سازمان حمایت از خبرنگاران می‌افزاید که خبرنگاران و خانواده‌های‌شان از فقر و بدبختی، انواع تهدید و ناامیدی رنج می‌برند. این در حالی است که با توجه به تجربیات ناگواری که اخیراً شاهد بوده‌ایم، بازگشت آن‌ها به کشور مرگ‌بار خواهد بود. این خبرنگاران نه تنها از حمایت‌های لازم محروم هستند بلکه با تبعیض و آزارهای محلی نیز مواجه‌اند. این وضعیت باعث افزایش اضطراب و استرس میان خبرنگاران شده و شرایط کاری و زندگی آن‌ها را به شدت سخت‌تر کرده است. دسترسی محدود به خدمات بهداشتی و درمانی یکی دیگر از مشکلات بزرگ خبرنگاران افغان در ایران و پاکستان است. نبود امکانات درمانی مناسب و خدمات بهداشتی کافی، سلامت خبرنگاران و خانواده‌های‌شان را به خطر انداخته است. در برخی موارد، خبرنگاران افغان در کشورهای همسایه مورد تهدید و حمله قرار گرفته‌اند. این تهدیدات از سوی گروه‌های مختلفی صورت می‌گیرد که به فعالیت‌های آن‌ها به عنوان خبرنگار اعتراض دارند. عدم دسترسی به حمایت‌های قانونی و حقوقی در کشورهایی مانند ایران و پاکستان، وضعیت خبرنگاران افغان را بغرنج‌تر کرده است. آن‌ها در بسیاری از موارد نمی‌توانند حقوق خود را از طریق قانونی پیگیری کنند و در برابر ظلم‌ها و تبعیض‌ها بی‌دفاع هستند. سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان تأکید می‌کند که در حالی‌که وضعیت اسف‌بار و نگران‌کننده‌ی همکاران خبرنگار خود را با جدیت در نظر دارد، در تماس با سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای مسئول، جدی‌ترین اقدامات را در مورد سرنوشت این روزنامه‌نگاران انجام داده است. این سازمان از تمامی کشورها و نهادهای حامی رسانه‌ها و آزادی بیان، سازمان‌های حقوق بشری و مهاجرتی می‌خواهد تا در این زمینه اقدام نموده و برای نجات جان خبرنگاران افغانستان تدابیر عملی اتخاذ نمایند. این سازمان از رسانه‌های بین‌المللی می‌خواهد تا با پوشش گسترده‌تر این مسائل، به آگاهی جهانیان نسبت به وضعیت خبرنگاران افغان کمک کنند و فشار بیشتری بر دولت‌های مرتبط برای اقدام فوری و موثر وارد آورند. همچنین، درخواست از سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی برای ارائه کمک‌های فوری و اضطراری به خبرنگاران افغان و خانواده‌های آن‌ها، شامل فراهم‌سازی غذا، مسکن، خدمات درمانی و حمایت‌های روانی نیز ضروری است. ایجاد برنامه‌های آموزشی و توانمندسازی برای خبرنگاران افغان در کشورهای ثالث تا بتوانند با شرایط جدید بهتر سازگار شوند و مهارت‌های جدیدی کسب کنند که به بقای آن‌ها کمک کند نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. جواد رسولی

در ادامه سرکوب و خشونت‌های سیستماتیک طالبان علیه زنان و فعالان حقوق بشر در افغانستان، گزارش  گاردین پرده از تجاوز گروهی طالبان به یک زن فعال حقوق بشر در زندان برداشت. این گزارش نه تنها واقعیت تلخ وضعیت زنان تحت حاکمیت طالبان را نشان می‌دهد، بلکه به صورت ضمنی به تلاش‌های این گروه برای خاموش کردن هرگونه صدای مخالف و منتقد اشاره دارد. روزنامه گاردین، اعلام کرده‌  است که طالبان به طور گروهی به این زن فعال حقوق بشر در زندان تجاوز کرده‌اند. این زن فعال گفته که طالبان او را تهدید کرده‌اند که در صورت ادامه اعتراضات، ویدئوی تجاوز جنسی را منتشر خواهند کرد. به روایت گاردین، صحنه‌های ویدئویی این تجاوز را شرح می‌دهند؛ دو مرد به طور مکرر به این زن تجاوز می‌کنند. زن سعی دارد صورتش را با دستانش بپوشاند، اما یکی از مردان او را به شدت به گوشه‌ای پرت می‌کند. در ادامه، یکی از مردان به او می‌گوید: “سال‌ها آمریکایی‌ها به تو تجاوز کرده‌اند، حالا نوبت ماست.” این زن به دلیل شرکت در یک اعتراض عمومی علیه طالبان دستگیر شده و سپس در زندان طالبان مورد تجاوز قرار گرفته است. پس از آزاد شدن، او افغانستان را ترک کرده و اظهار داشته که طالبان از این ویدئو برای ساکت کردن او استفاده کرده‌اند. این گزارش تصریح می‌کند که طالبان ویدئو را در حالتی ضبط کرده‌اند که زن برهنه و چهره‌اش قابل شناسایی است. هفته گذشته، گاردین گزارش‌هایی درباره شکنجه و آزار جنسی دختران و زنان پس از بازداشت به بهانه بدحجابی منتشر کرد. براساس این گزارش، جسد یک زن چند هفته پس از بازداشت توسط طالبان در یک کانال پیدا شد و منبع نزدیک به خانواده او گفت که او قبل از مرگ مورد آزار جنسی قرار گرفته بود. گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور افغانستان نیز اخیراً گزارش داده است که زنان در بازداشت‌گاه‌ها در معرض خشونت جنسی قرار دارند، اما طالبان این اتهامات را تکذیب کرده‌اند. هیدر بار، معاون بخش حقوق زنان در سازمان دیده‌بان حقوق بشر به گاردین گفته است که طالبان با “مصونیت کامل از مجازات، به ویژه پشت دیوارهای زندان” عمل می‌کنند. ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای افغانستان، نیز از گزارش‌های مربوط به شکنجه و بدرفتاری، از جمله ادعاهای خشونت جنسی در بازداشت‌گاه‌ها، ابراز نگرانی کرده و گفته است که بررسی این گزارش‌ها ادامه دارد. در گزارش سالانه وزارت خارجه آمریکا درباره وضعیت حقوق بشر، آمده است که ۱۶ زن از ۹۰ زن زندانی در ولایت‌های جوزجان، فاریاب و سمنگان پس از تجاوز اعضای طالبان باردار شده‌اند و دست‌کم چهار زن پس از تجاوز مکرر اعضای طالبان در سمنگان اعدام شده‌اند. از زمان تسلط طالبان بر افغانستان در اسد ۱۴۰۰، بیش از ۱۰۰ فرمان صادر شده که زنان و دختران را از حق دسترسی به آموزش، کار، فعالیت‌های اجتماعی، حضور در فضاهای عمومی و تفریحی محروم کرده است. این گزارش‌ها نشان می‌دهد که طالبان نه تنها حقوق اولیه زنان را نقض کرده‌اند، بلکه به صورت سیستماتیک تلاش می‌کنند هرگونه صدای مخالف را خاموش کنند و از خشونت جنسی به عنوان ابزاری برای ایجاد ترس و سرکوب استفاده می‌کنند. این وقایع نشان‌دهنده نیاز مبرم به توجه جامعه بین‌المللی به وضعیت حقوق بشر در افغانستان، به ویژه حقوق زنان است. برای جلوگیری از ادامه چنین جنایاتی، لازم است که نهادهای بین‌المللی و دولت‌ها فشار بیشتری بر طالبان اعمال کنند و از هر طریق ممکن به حمایت از زنان و فعالان حقوق بشر در افغانستان بپردازند. جواد رسولی