August 2, 2024

بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان در آگست ۲۰۲۱، نه تنها یک تغییر سیاسی بزرگ بود، بلکه تاثیری عمیق بر زندگی روزمره و حقوق زنان افغانستانی گذاشت. در دو دهه گذشته، زنان افغانستانی توانسته بودند با تلاش و پشتکار، دستاوردهای قابل‌توجهی در زمینه حقوق بشر، تحصیل و مشارکت اجتماعی به دست آورند. اما با بازگشت گروه طالبان، بسیاری از این دستاوردها با خطر نابودی مواجه شد. در این دوران تیره و تار، زنان همچنان به مقاومت ادامه می‌دهند و با استفاده از حرکت‌های زیرزمینی به مبارزه برای حقوق خود ادامه می‌دهند. بازگشت طالبان به قدرت، تاثیری عمیق بر زندگی زنان افغانستان گذاشت. طی دو دهه گذشته، زنان افغان با تلاش و پشتکار توانسته بودند دستاوردهای مهمی در زمینه حقوق بشر، آموزش و مشارکت اجتماعی کسب کنند. اما با بازگشت طالبان، این دستاوردها در معرض خطر نابودی قرار گرفتند. در این دوران تاریک، زنان افغان همچنان به مقاومت ادامه می‌دهند و با استفاده از حرکت‌های زیرزمینی به مبارزه برای حقوق خود ادامه می‌دهند. یکی از مهمترین حرکت‌های زیرزمینی که زنان افغانستانی برای مقابله با محدودیت‌ها به کار می‌برند، آموزش و تحصیل مخفیانه است. با ممنوعیت تحصیل دختران بالاتر از مقطع ابتدایی در بسیاری از مناطق تحت کنترل طالبان، گروه‌های زنان به صورت مخفیانه کلاس‌های آموزشی را برگزار می‌کنند. این صنف‌ها در مکان‌های غیررسمی مانند خانه‌ها، مساجد و حتی زیرزمین‌ها برگزار می‌شود. معلمان و دانش‌آموزان در این صنف‌ها با خطرات جدی از جمله دستگیری و شکنجه مواجه هستند، اما عزم راسخ آنها برای ادامه تحصیل و آموزش غیرقابل انکار است. این صنف‌ها نه تنها به دختران امکان ادامه تحصیل می‌دهند، بلکه به آنها امید و انگیزه می‌بخشند تا به آینده‌ای بهتر امیدوار باشند. در کنار آموزش مخفیانه، زنان افغانستانی با ایجاد شبکه‌های مخفی و غیررسمی به یکدیگر کمک می‌کنند. این شبکه‌ها شامل حمایت‌های روانی، مالی و مشاوره‌ای است. از طریق پیام‌رسان‌های امن و جلسات مخفیانه، این زنان با یکدیگر در ارتباط هستند و به حمایت از همدیگر می‌پردازند. این شبکه‌ها نه تنها به زنان کمک می‌کند تا با مشکلات روزمره مقابله کنند، بلکه احساس همبستگی و اتحاد را در میان آنها تقویت می‌کند. برخی از این شبکه‌ها به زنان کمک می‌کنند تا کسب‌وکارهای خانگی راه‌اندازی کنند و از این طریق بتوانند درآمدی برای خانواده‌های خود تأمین کنند. در حالی که طالبان سعی در خاموش کردن صدای رسانه‌ها دارد، برخی از زنان خبرنگار به صورت مخفیانه به گزارش‌دهی ادامه می‌دهند. این گزارش‌ها با خطرات فراوان تهیه و از طریق اینترنت به خارج از کشور ارسال می‌شود. هدف این گزارش‌ها، جلب توجه جهانی به وضعیت زنان در افغانستان و تلاش برای ایجاد تغییرات مثبت است. زنان خبرنگار با استفاده از روش‌های نوآورانه و مخفیانه، صدای خود را به گوش جهان می‌رسانند. آنها با استفاده از تکنولوژی‌های نوین و شبکه‌های اجتماعی، اطلاعات و اخبار را به صورت سریع و امن منتقل می‌کنند. جنبش‌های اعتراضی مخفیانه نیز یکی دیگر از روش‌های مقاومت زنان افغان است. زنان با برگزاری تجمعات و اعتراضات مخفیانه، تلاش می‌کنند تا صدای خود را به گوش مسئولین و جامعه جهانی برسانند. این تجمعات معمولاً در مکان‌های غیررسمی و با حضور محدود برگزار می‌شود تا از دید طالبان مخفی بماند. زنان با استفاده از نمادها و شعارهای مختلف، پیام‌های اعتراضی خود را منتقل می‌کنند و خواستار احقاق حقوق خود می‌شوند. زنان فعال در این حرکت‌های زیرزمینی با تهدیدهای جدی مواجه هستند. طالبان به شدت با هرگونه فعالیت زیرزمینی مقابله می‌کند و زنان را به شدت تنبیه می‌کند. این تهدیدها شامل دستگیری، شکنجه و حتی مرگ می‌شود. با وجود این خطرات، زنان افغان همچنان به مقاومت خود ادامه می‌دهند و برای احقاق حقوق خود تلاش می‌کنند. زنان فعال در این حرکت‌های زیرزمینی، به‌ویژه آنهایی که در مناطق تحت کنترل طالبان زندگی می‌کنند، با تهدیدهای امنیتی جدی مواجه هستند. طالبان به شدت به دنبال شناسایی و متوقف کردن این فعالیت‌ها است و زنان فعال را به سختی مجازات می‌کند. این تهدیدها شامل دستگیری، شکنجه و حتی اعدام می‌شود. با این وجود، بسیاری از زنان با شجاعت و اراده‌ای قوی به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهند. بسیاری از زنان فعال در این حرکت‌های زیرزمینی با مشکلات مالی جدی مواجه هستند. آنها معمولاً دسترسی به منابع مالی کافی ندارند و باید با حداقل امکانات به فعالیت‌های خود ادامه دهند. این محدودیت‌ها می‌تواند توانایی آنها را برای ادامه فعالیت‌ها کاهش دهد. با این حال، زنان با همبستگی و همکاری با یکدیگر سعی می‌کنند تا از این موانع عبور کنند و به فعالیت‌های خود ادامه دهند. زنان فعال در حرکت‌های زیرزمینی با فشارهای روانی زیادی مواجه هستند. آنها باید با ترس و نگرانی مداوم از دستگیری و مجازات مواجه شوند. علاوه بر این، آنها باید با چالش‌های روزمره زندگی در شرایط سخت و ناپایدار مواجه شوند. این فشارهای روانی می‌تواند تأثیرات منفی بر سلامت روانی و جسمی آنها داشته باشد. با این وجود، بسیاری از زنان با قدرت و استقامت به مبارزه خود ادامه می‌دهند. جامعه بین‌المللی نقش مهمی در حمایت از این حرکت‌های زیرزمینی دارد. از طریق ارائه کمک‌های مالی، حمایت‌های حقوقی و جلب توجه جهانی به وضعیت حقوق زنان در افغانستان، می‌توان به این زنان کمک کرد تا به مبارزه خود ادامه دهند. همچنین، فشارهای دیپلماتیک بر طالبان می‌تواند به کاهش محدودیت‌ها و بهبود وضعیت حقوق زنان کمک کند. جامعه بین‌المللی می‌تواند با ارائه کمک‌های مالی به سازمان‌ها و گروه‌های زنان فعال در افغانستان، به آنها کمک کند تا فعالیت‌های خود را ادامه دهند. این کمک‌ها می‌تواند شامل حمایت مالی برای برگزاری کلاس‌های آموزشی، تهیه تجهیزات مورد نیاز و ارائه کمک‌های مالی به زنان فعال باشد. جامعه بین‌المللی می‌تواند با ارائه حمایت‌های حقوقی به زنان افغان، به آنها کمک کند تا در مقابل تهدیدها و نقض حقوق بشر دفاع کنند. این حمایت‌ها می‌تواند شامل ارائه مشاوره حقوقی، حمایت در مجامع بین‌المللی و جلب توجه به موارد نقض حقوق زنان باشد. جامعه بین‌المللی می‌تواند با جلب توجه جهانی به وضعیت زنان در افغانستان، به ایجاد فشار بر طالبان و بهبود وضعیت حقوق زنان کمک کند. این تلاش‌ها می‌تواند شامل برگزاری کمپین‌های جهانی، انتشار گزارش‌های مستند و جلب حمایت رسانه‌ها باشد. زنان افغانستانی با وجود تمامی محدودیت‌ها و تهدیدها، همچنان به مبارزه برای حقوق خود ادامه می‌دهند. حرکت‌های زیرزمینی این زنان نشان‌دهنده عزم و اراده قوی آنها برای ایجاد

وحیده امیری، فعال حقوق زنان و زندانی پیشین در زندان طالبان، در سخنرانی پرشور خود در کانگرس آمریکا اظهار داشت که حکومت ایالات متحده با ارسال مبالغ هنگفت پول نقد از مالیات شهروندان خود تحت عنوان کمک‌های بشردوستانه، به طور مستقیم از طالبان حمایت کرده است. وحیده امیری در نشست کمیسیون حقوق بشر ایالات متحده آمریکا در کانگرس سخنرانی کرد. او با صدایی قاطع و پر از درد، از کمیسیون حقوق بشر کانگرس خواست تا بر اساس اصول کرامت انسانی و حقوق بشر، جنایات طالبان علیه مردم افغانستان، به ویژه زنان، را به‌عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسد. او با تأکید گفت: «آپارتاید جنسیتی در افغانستان از سوی طالبان باید به‌عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت شناخته شود.» وحیده امیری در این نشست تصریح کرد که دلیل حضورش در این مجلس، دفاع از مردم افغانستان است که توسط طالبان از تمامی حقوق انسانی و بشری خود محروم شده‌اند. او با چشمانی اشک‌آلود افزود: «میلیون‌ها دختر از رفتن به مکتب و دانشگاه بازمانده‌اند و ده‌ها هزار زن در چهاردیواری خانه‌های خود حبس شده‌اند.» این جملات چون خنجری بر قلب حاضرین نشست وارد شد و احساسات آنها را برانگیخت. امیری همچنین با صدایی پر از تاسف و خشم بیان کرد که این وضعیت با همکاری حکومت ایالات متحده آمریکا با طالبان ممکن شده است. او گفت: «علی‌رغم هشدارهای زنان و جریان‌های دموکراتیک افغانستان، حکومت ایالات متحده با طالبان وارد گفت‌وگو شد و پیمان صلح با ضمیمه‌های سری امضا کرد.» او ادامه داد که در سه سال گذشته، حکومت ایالات متحده با ارسال مبالغ هنگفت پول نقد از مالیات شهروندان خود تحت عنوان کمک‌های بشردوستانه، طالبان را حمایت کرده و این گروه با استفاده از این پول، رژیم دیکتاتوری و زن‌ستیز خود را تقویت کرده‌اند. امیری در ادامه به تجربه شخصی خود از طالبان پرداخت و گفت که توسط این گروه «تروریستی» اختطاف و زندانی شده و تحت بازجویی‌های سخت قرار گرفته است. این خاطرات تلخ، حضار را در سکوتی سنگین فرو برد. میترا مهران، دیگر فعال حقوق زنان، تسلط طالبان بر افغانستان و محدودیت‌های شدید این گروه بر حقوق زنان و دختران را «مرگ تدریجی زنان» خواند. او با لحنی ناراحت افزود: «طالبان علاوه بر ایجاد محدودیت‌های شدید بر حقوق اساسی زنان، نهادهای حامی حقوق زنان را که پناهگاه‌های زنان برای فرار از خشونت‌ها بودند، از بین برده‌اند… به‌جای وزارت امور زنان، وزارت امر به معروف را ایجاد کردند که نقش اساسی در محدود کردن حقوق زنان داشته است.» مهران تاکید کرد که زنان و دختران اکنون هیچ‌گونه دسترسی به عدالت ندارند و محدودیت‌ها به تدریج بی‌رحمانه‌تر و وحشیانه‌تر شده است. او افزود: «هرگونه اعتراض از سوی زنان علیه طالبان به حبس، شکنجه، زندان و حتا قتل منجر می‌شود.» او با استناد به گزارش سازمان عفو بین‌الملل گفت: «زنانی که علیه سیاست‌های طالبان اعتراض کرده‌اند، به‌صورت خودسرانه ناپدید، زندانی و مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار گرفته‌اند.» مهران با صدایی محکم از ایالات متحده و جامعه جهانی خواست که به صورت معنادار و جدی، صدای زنان و دختران افغانستان را بشنوند و رهبران طالبان را که مرتکب جنایات علیه مردم، به ویژه زنان و دختران افغانستان شده‌اند، به محاکمه بکشند. در این نشست، رینا امیری، نماینده ویژه ایالات متحده آمریکا در امور زنان و حقوق بشر افغانستان، و هدر بار، مسئول اجرایی دیدبان حقوق بشر نیز حضور داشتند و در مورد وضعیت اسفناک زنان و دختران افغانستان سخنرانی کردند. هر یک از سخنرانان، با بیان حقایق تلخ و نگران‌کننده، تلاش کردند تا توجه جهانی را به بحران انسانی و حقوق بشری در افغانستان جلب کنند. حامیه نادری

سازمان ملل متحد به تازگی گزارش کرده است که بحران سوءتغذیه در افغانستان به وضعیت هشداردهنده‌ای رسیده است. حدود ۳.۲ میلیون کودک و نزدیک به ۸۰۰ هزار زن در این کشور از سوءتغذیه شدید رنج می‌برند و این وضعیت به دلیل کمبود شدید بودجه در حال تشدید است. برنامه جهانی غذا (WFP) در تاریخ دوم اگست (۱۲ اسد) اعلام کرد که در سال جاری میلادی، این نهاد موفق شده است از ۱.۶ میلیون زن باردار و شیرده در افغانستان حمایت کند. با این حال، بحران مالی کنونی به معنای آن است که ۶۰۰ هزار زن از دریافت مواد غذایی اساسی محروم خواهند شد. این گزارش پیش‌بینی می‌کند که در آینده نزدیک، وضعیت سوءتغذیه در افغانستان ممکن است به مراتب بدتر شود. سازمان ملل متحد پیش از این در ابتدای سال ۲۰۲۴ هشدار داده بود که حدود ۳.۲ میلیون کودک و نزدیک به ۸۰۰ هزار زن با خطر سوءتغذیه شدید مواجه خواهند شد. برنامه جهانی غذا از حمایت ۲۷۰۰ مرکز درمانی در سراسر افغانستان خبر داده که در آن‌ها زنان و کودکان مبتلا به سوءتغذیه تحت درمان قرار می‌گیرند. در حالی که سال گذشته تعداد مبتلایان به سوءتغذیه در کلینیک‌ها به ۱.۲ میلیون نفر رسید، پیش‌بینی‌های جدید نشان می‌دهد که این تعداد ممکن است در آینده افزایش یابد. مونا شیخ، مسئول بخش سوءتغذیه در برنامه جهانی غذا، اظهار داشت که با توجه به افزایش آمار سوءتغذیه در میان مادران باردار و شیرده، تنها قادر به پوشش درمانی ۱.۶ میلیون نفر از مبتلایان خواهند بود. وزارت صحت عامه حکومت طالبان نیز اعلام کرده است که در سه ماه نخست سال ۲۰۲۴ به ۲۱۰ هزار کودک و ۱۴۰ هزار مادر مبتلا به سوءتغذیه متوسط و ۱۲۰ هزار کودک و مادر مبتلا به سوءتغذیه شدید خدمات بهداشتی ارائه داده است. سازمان ملل متحد پیش‌تر هشدار داده بود که ۲.۱ میلیون کودک زیر پنج سال و ۷۰۰ هزار زن باردار و شیرده در افغانستان در معرض خطر جدی سوءتغذیه و مرگ ناشی از آن هستند. علاوه بر این، به دلیل کمبود بودجه، ۱۵۰ تیم سیار بهداشتی و تغذیه تعطیل شده و ۴۰ تیم دیگر در آستانه تعطیلی قرار دارند. حامیه نادری

سه سال از اشغال افغانستان توسط گروه طالبان می‌گذرد. در این مدت، افغانستان از منظر سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی دچار تحولات عمیقی شده است که نیازمند پژوهش و نگرشی نوین برای تحلیل نقش و جایگاه این تغییرات در سطح جهانی است. تحولات سیاسی در سراسر جهان امری طبیعی است، اما چگونگی وقوع این تحولات و نیروهای دخیل در آن‌ها تمایزهایی ایجاد می‌کند که وضعیت سیاسی افغانستان را متفاوت جلوه می‌دهد. نخست اینکه، طالبان به عنوان یک گروه تروریستی محسوب می‌شود که اکنون بدون رقابت سیاسی و نظامی، امور کشور را در دست گرفته است. دوم اینکه، این گروه پس از فروپاشی بیست ساله، نظامی با مشروعیت بین‌المللی را سرنگون کرده و خود را جایگزین دولتی مشروع نموده است. این نوع تجدیدنظر و تفکر سیاسی با شرایط کنونی جهان همخوانی ندارد. در قرن 21، که موج پنجم تکامل بشر را تجربه می‌کنیم، اداره یک کشور در چارچوب سنتی، قبیله‌ای و عنعنوی یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای مردم افغانستان و کشورهای حامی حقوق بشر به شمار می‌رود. بررسی واقعیت‌های عینی و روایات تاریخی نشان می‌دهد که طالبان از زمان پیدایش تاکنون، نه تنها در افغانستان، بلکه در بسیاری از نقاط جهان به عنوان نیروی تروریستی و ناقض حقوق بشر شناخته می‌شوند و زن‌ستیزی نیز در سرشت آن‌ها نهادینه است. این گروه با چنین افکار و ایدئولوژی‌ای، سه سال است که بر سرنوشت افغانستان حکم می‌رانند. این اشغال و حکمرانی باعث فروپاشی تمامی سیستم‌های اجتماعی و سیاسی کشور شده است. افغانستان از نظر اجتماعی و اقتصادی بدترین دوران تاریخی خود را سپری می‌کند. فشارهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، شکنجه و زندانی کردن‌ها باعث شده است که قشر تحصیل‌کرده و فرهنگی افغانستان مجبور به ترک کشور شوند. جبران این شکاف بزرگ، نیازمند نسل‌ها و سال‌ها زمان است. انزوای زنان در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی، بستن مدارس و دانشگاه‌ها به روی زنان، منع کار و حضور فعال آن‌ها در تمامی عرصه‌های زندگی و تحمیل ارزش‌های قبیله‌ای و سنتی، به معنای بازگشت به ماقبل تاریخ تمدن بشری است. حذف زنان از تصمیم‌گیری در سرنوشت خود و کشور، طعم تلخی است که سال‌ها دوام خواهد کرد تا افغانستان بتواند زمان از دست رفته خود را جبران کند. سه سال پس از اشغال افغانستان توسط طالبان، این گروه هنوز توسط هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده است. بیشتر حکومت‌های جهان رویکرد عملگرایانه‌ای برای تعامل با طالبان به عنوان گروه حاکم در پیش گرفته‌اند. پیشرفت این سیاست به عواملی چون رعایت حقوق بشر، حقوق اقلیت‌ها، آزادی‌های فردی و اجتماعی زنان و تشکیل یک حکومت همه‌شمول بستگی دارد. اما به نظر بسیاری از صاحب‌نظران، این موضوع سرابی بیش نیست، زیرا اساس نظام طالبان بر ظلم، استبداد، قتل و شکنجه استوار است و ماهیت طالبانیزم نیز در همین قالب تعریف می‌شود. بعید است که این گروه بتواند افغانستان را در مسیر ارزش‌های بین‌المللی سوق دهد یا برای ایجاد یک جامعه سالم و قانونمند کاری انجام دهد. بینظیر صمیم

گفت‌و‌گو با پدر غزل پست مدرن پارسی، دکتر سید مهدی موسوی خواستم جیغ شوم، گریه ی بی شرط شوم خواستم از همه ی مرحله ها پرت شوم وسط گریه ی من رقص جنوبی کردیم کامپیوتر شدم و بازی ِ خوبی کردیم کسی از گوشی مشغول، به من می خندید آخر مرحله شد، غول به من می خندید! دل به تغییر، به تحقیر، به زندان دادم وسط تلویزیون باختم و جان دادم! یک نفر، از وسط کوچه صدا کرد مرا بازی مسخره ای بود… رها کرد مرا! با خودم، با همه، با ترس تو مخلوط شدم شوت بودم! که به بازی بدی شوت شدم!! خشم و توپیدن من! در پی ِ یاری تازه ترس گل دادن تو در وسط ِ دروازه آنچه می رفت و نمی رفت فرو… من بودم! حافظ ِ اینهمه اسرار ِ مگو، من بودم «آفرین بر نظر ِ لطف ِ خطاپوشش» بود یک نفر، آن طرف ِ گوشی ِ خاموشش بود از تحمّل که گذشتم به تحمّل خوردم دردم این بود که از یار ِ خودی گل خوردم! حرفی از عقل ِ بداندیش به یک مست زدند باختم! آخر بازی، همگی دست زدند از تو آغاز شدم تا که به پایان برسم رفتم از کوچه که شاید به خیابان برسم بوی زن دادم و زن داد به موی فـَشِنم!! راه رفتم که به بیراهه ی خود، مطمئنم عینک دودی ام از تو متلک می انداخت بعد هر سکس، مرا عشق به شک می انداخت خواندم و خواندی ام از کفر هزاران آیه بعد بر باد شدم با موتور همسایه حسّ عصیان زنی که وسط سیبم بود حسّ سنگینی ِ چاقوت که در جیبم بود زنگ می خوردی و قلبم به صدا دوخته بود «تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود» روحت اینجا و تن ِ دیگری ات می لرزید اوج لذت به تن ِ بندری ات می لرزید خسته از آنچه که بود و به خدا هیچ نبود خسته از منظره ی خسته ی تهران در دود خسته از بودن تو، خسته تر از رفتن تو خسته از «مولوی» و «شوش» به «راه آهن» تو خسته از بازی ِ این پنجره ی وابسته رفتم از شهر تو با سوت قطاری خسته وسط گریه ی آخر… وسط ِ «تا به ابد» تخت بودم به قطاریدن ِ تهران-مشهد شب تکان خورد و به ماتحت، صدا خارج کرد دستی از دست تو از ریل، مرا خارج کرد سوختم از شب ِ لب بازی ِ آتش با من شوخی مسخره ی فاحشه هایش با من کز شدم کنج اطاقم وسط ِ کمرویی «نیچه» خواندم وسط ِ خانه ی دانشجویی مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت مرده بودی و کسی باز به تو ایمان داشت! کشتمت! تن زده در ورطه ی خون رقصیدم پشت هر میکروفون از فرط جنون رقصیدم بال داریم که بر سیخ، کبابش کردند! شعر خواندیم اگر فحش حسابش کردند! دکتر ِ مرده که پای شب ِ بیمار بماند «هر که این کار ندانست در انکار بماند» فحش دادند و دلم خون شد و عمری خون خورد! تلخ گفتند و کسی با خود ِ تو زیتون خورد شب ِ من وصل شد از گریه به شب های شما شب قسم خورد به زیتون و به لب های شما شب ِ قرص از وسط ِ تیغ… شب ِ دار زدن… شب ِ تا صبح، کنار تلفن زار زدن شب ِ سنگینی یک خواب، کنار تختم لمس لبخند تو در طول شب بدبختم شب ِ دیوار و شب ِ مشت، شب ِ هرجایی شب ِ آغوش کسی در وسط تنهایی شب ِ پرواز شما از قفس خانگی ام شب ِ دیوانگی ام در شب دیوانگی ام پاره شد خشتک من روی کتابی دینی «تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی» خام بودم که مرا سوختی از بس پختم! پاره شد پیرهنم… دیدم و دیدی: لختم فحش دادم به تو از عقل، نه از بدمستی! مست کردم به فراموشی ِ «بار ِ هستی» از گذشته شب تو تا به هنوزم آمد مست کردم که نفهمم چه به روزم آمد! وسط آینه دیدی و ندیدم خود را در شب یخزده سیگار کشیدم خود را به خودم زنگ زدم توی شبی پاییزی دود سیگار شدم تا که نبینم چیزی درد بودیم اگر دردشناسی کردیم کافه رفتیم! ولی بحث سیاسی کردیم گریه کردیم به همراهی ِ هر زندانی فحش دادیم به آقای ِ شب ِ طولانی گریه کردیم ولی زیر پتویی ساکت فحش دادیم به اخبار تو در اینترنت عشق، آزادی ِ تو بود و نبودی پیشم «من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم»؟! سرد بود آن شب و چندی ست که شب ها سردند ما که کردیم دعا تا که چه با ما کردند! صبح، خورشید زد و شب که به پایان نرسید به تو پیغام ِ من از داخل زندان نرسید گریه کردم به امیدی که ندارم در باد «آه! کز چاه برون آمد و در دام افتاد» خنده ام مثل ِ همه چیزم و دنیا الکی ست اوّل و آخر ِ این قصّه ی پر غصّه یکی ست! از دروغی که نگفتیم و به ما می شد راست «کس ندانست که منزلگه ِ مقصود کجاست» خسته از هرچه نبوده ست که حتما ً بوده! خسته از خستگی ِ این شب ِ خواب آلوده می نشینم وسط ِ گریه ی تهران در دود می نشینم جلوی عکس زنی خواب آلود گم شده در وسط اینهمه میدان شلوغ بغض من می ترکد در شب تو با هر بوق به کسی در وسط ِ آینه ها سنگ زدن! به زنی منتظر ِ هیچ کست زنگ زدن به زنی با لب خشکیده و چشمی قرمز به زنی گریه کنان روی کتاب ِ «حافظ» به زنی سرد شده در دل ِ تابستانت! به زنی رقص کنان در وسط ِ بارانت به زنی خسته از این آمدن و رفتن ها به زنی بیشتر از بیشتر از تو، تنها سید مهدی موسوی شاعری چندوجهی و مدرنی‌ست، که از او به عنوان پدر غزل پست مدرن پارسی نام برده می‌شود. موسوی دامنه‌ی وسیعی از تجربه‌های هنری و ادبی را در خود جمع کرده است، چه که نه تنها شاعر، داستان‌نویس و منتقد بلکه هم‌چنان دکتر داروساز نیز است. این تنوع و تجربه او

سازمان ملل متحد در گزارش سه‌ماهه خود از وضعیت حقوق بشر در افغانستان اعلام کرده است که گروه طالبان از اول اپریل تا ۳۰ جون سال جاری میلادی، دست‌کم ۱۷۹ نفر را در ملاءعام شلاق زده‌اند. این افراد شامل ۱۴۷ مرد و ۴۸ زن بودند که به اتهامات مختلفی چون سرقت، زنا، فرار از منزل و لواط به شلاق محکوم شده‌اند. گزارش همچنین نشان می‌دهد که در تاریخ ۴ جون، نیروهای طالبان در شهر سرپل ۶۳ نفر از جمله ۴۸ مرد و ۱۵ زن را در ملاءعام شلاق زده‌اند. علاوه بر این، گزارش به دستوری از سوی رهبر طالبان در تاریخ دوم جون ۲۰۲۴ اشاره دارد که به تمامی وزارت‌خانه‌ها دستور داد تا حقوق کارمندان زن که توسط دولت سابق جمهوری استخدام شده بودند، به ۵۰۰۰ افغانی (حدود ۷۰ دالر امریکایی) در ماه کاهش دهند. در پی این دستور، چندین وزارت‌خانه پرداخت حقوق کارمندان زن را تعلیق کرده‌اند. در بخش دیگر گزارش، نقض آزادی‌های زنان به وضوح مشهود است. به عنوان مثال، در تاریخ دوم می ۲۰۲۴، ماموران وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان به زور دفتر یک سازمان غیردولتی به رهبری زنان را به دلیل اجازه دادن به برخی از کارمندان زن برای حضور فیزیکی در محل کار، بستند. همچنین، در تاریخ ۲۰ می، ماموران امر به معروف طالبان به شرکت‌های حمل‌ونقل دستور دادند که زنان بدون محرم اجازه سفر ندارند و هشدار دادند که ناقضان این دستور با عواقب شدیدی روبه‌رو خواهند شد. گزارش به محدودیت‌های شدید شغلی برای خبرنگاران و تعلیق فعالیت‌های برخی رسانه‌ها نیز اشاره دارد. برای مثال، در تاریخ ۱۶ اپریل، وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان و کمیسیون تخلفات رسانه‌ای این گروه، فعالیت‌های کانال‌های تلویزیونی بریا و نور را به دلیل ادعای نقض ارزش‌های ملی و اسلامی تعلیق کردند. در نهایت، گزارش به بازداشت‌ها و قتل‌های انتقام‌جویانه توسط نیروهای طالبان اشاره کرده و اعلام می‌کند که از اول اپریل تا ۳۰ جون، نمایندگی سیاسی سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) حداقل ۶۰ مورد بازداشت و حبس خودسرانه، ۱۰ مورد شکنجه و بدرفتاری، تهدیدات لفظی و حداقل پنج مورد قتل مقامات و اعضای نیروهای امنیتی و دفاعی حکومت پیشین را مستند کرده است. در واکنش به این گزارش، حمدالله فطرت، معاون سخنگوی حکومت طالبان، در تاریخ اول اگست (۱۱ اسد) در شبکه اجتماعی ایکس، گزارش یوناما را رد کرده و بخش‌هایی از محتوای آن را بی‌احترامی آشکار به احکام شریعت اسلامی و “عقده‌مندانه و دور از واقعیت” توصیف کرده است. وی افزود که یوناما باید به باورها و عقاید جامعه مسلمانان افغانستان احترام بگذارد و مدعی شد که قوانین شرعی در افغانستان نافذ است و حقوق شرعی هر کسی تضمین شده است. فطرت تاکید کرد که دادن حقوق به افراد و شهروندان یک وجیبه دینی و شرعی است و از این رو گزارش اخیر یوناما را رد می‌کند.