در دو سه سالی که از سقوط نظام جمهوری در افغانستان می‌گذرد، جامعه افغانستان با چالش‌های بی‌سابقه‌ای مواجه شده است. تغییرات سیاسی ناگهانی و بازگشت طالبان به قدرت، بر هر بخشی از زندگی در این کشور تأثیر گذاشته و باعث شده تا بسیاری از شهروندان به ویژه زنان، با ناامیدی و استیصال روزگار بگذرانند. این وضعیت، تمایل به شنیدن اخبار امیدبخش و تغییرات مثبت را در میان مردم افزایش داده است، اما جلسات مهم بین‌المللی مرتبط با آینده افغانستان، غالباً پشت درهای بسته برگزار می‌شوند که این خود سبب تعمیق ناامیدی در میان شهروندان شده است.
برگزاری جلسات پشت درهای بسته، اغلب با هدف حفاظت از اطلاعات حساس و تسهیل مذاکرات صورت می‌گیرد. اما این رویکرد، وقتی صحبت از آینده‌ای مبهم و نامعلوم برای میلیون‌ها نفر در افغانستان می‌شود، می‌تواند موجب نگرانی و بی‌اعتمادی شود. مردم افغانستان که در تلاش برای یافتن روزنه‌ای از امید در دیوار خفقان کنونی هستند، اغلب احساس می‌کنند که از مذاکرات و تصمیمات مهمی که زندگی‌شان را شکل می‌دهد، به دور نگه داشته شده‌اند.
این موضوع به ویژه برای زنان افغان که از بازگشت طالبان به قدرت بیشترین آسیب را دیده‌اند، بیشتر نگران‌کننده است. زنان که در سال‌های اخیر شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه حقوق و آزادی‌های مدنی بوده‌اند، اکنون با محدودیت‌های شدید مواجه اند و نگران آن هستند که ندانند در جلساتی که درباره آینده آن‌ها تصمیم‌گیری می‌شود، چه بحث‌هایی مطرح است.
در این بین، افزایش شفافیت و ارتباط مستقیم با مردم می‌تواند گامی مثبت در جهت بازسازی اعتماد و امیدواری باشد. مشارکت جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی در ایجاد یک فضای باز برای گفتگو و تبادل نظر، می‌تواند به آماده‌سازی زمینه‌های لازم برای رشد و
پیشرفت مجدد در افغانستان کمک کند و نشان دهد که صدای همه شهروندان، به ویژه زنان و گروه‌های آسیب‌پذیر، شنیده می‌شود و در تصمیم‌گیری‌ها مورد توجه قرار می‌گیرد.
ظاهر منتظر
