لغو مجوز کمیته سویدن برای افغانستان از سوی طالبان نه تنها نمایانگر یک گام عقب‌نشینی در زمینه همکاری‌های بین‌المللی و کمک‌های انسان‌دوستانه است، بلکه آینده میلیون‌ها شهروند افغانستان، بویژه زنان و کودکان را به خطر انداخته و بر فقر و مشکلات اجتماعی موجود می‌افزاید. این تصمیم در تناقض آشکار با نیازهای فوری و بنیادین جامعه افغانستان است و نشان‌دهنده عدم توجه به آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه در زمانی است که نیاز به حمایت و مساعدت بین‌المللی بیش از پیش احساس می‌شود.
کمیته سویدن که از دهه ۸۰ میلادی در افغانستان فعالیت داشته، نه تنها به عنوان یک منبع حیاتی برای کمک‌های انسان‌دوستانه شناخته شده است، بلکه در ارتقاء آموزش، بهداشت و توانمندسازی اقتصادی در مناطق دورافتاده نقش بسزایی ایفا کرده است. این سازمان، با ارائه خدمات اساسی به میلیون‌ها نفر و حمایت از اشتغالزایی محلی، به استقرار زمینه‌های توسعه پایدار کمک کرده و امیدی برای آینده‌ای بهتر را در میان جوامع هدف زنده نگه داشته است.
با این حال، تصمیم اخیر طالبان برای لغو مجوز کمیته سویدن نه تنها این دستاوردها را به خطر می‌اندازد بلکه موجب ایجاد یک خلاء عظیم در ارائه خدمات انسان‌دوستانه و توسعه‌ای می‌شود که عواقب آن به سادگی قابل جبران نخواهد بود. این اقدام که به نظر می‌رسد بیشتر بر پایه ملاحظات سیاسی و ایدئولوژیکی استوار است، از نادیده گرفتن نیازهای انسانی و اولویت بخشیدن به منافع سیاسی بر منافع مردم حکایت دارد.
از دیدگاه تحلیلی، این تصمیم نشان دهنده یک ناکامی استراتژیک برای طالبان است، چرا که آنها با این کار نه تنها اعتبار بین‌المللی خود را خدشه‌دار می‌کنند بلکه بی‌توجهی به نیازهای مبرم مردم خود را نیز آشکار می‌سازند. در زمانی که جامعه جهانی شاهد است، این اقدام می‌تواند به تضعیف هر چه بیشتر اعتماد به طالبان و ایزوله کردن هر چه بیشتر افغانستان از حمایت‌های بین‌المللی منجر شود.
در نهایت، تصمیم برای لغو مجوز کمیته سویدن نه تنها یک قدم به عقب در زمینه توسعه و کمک‌های انسان‌دوستانه در افغانستان است بلکه به عنوان یک اشتباه استراتژیک برای طالبان محسوب می‌شود که پیامدهای منفی آن دامنگیر کل جامعه افغان خواهد شد. این تصمیم، نیازمند بازنگری فوری و عمیق است تا از ویرانی‌های اجتماعی و اقتصادی که در پی دارد، جلوگیری به عمل آید.
