با تسلط مجدد طالبان بر افغانستان در سال ۲۰۲۱، نگرانی‌های زیادی درباره آینده کودکان این کشور شکل گرفته است. سیاست‌های سخت‌گیرانه، محدودیت‌های آموزشی، خشونت‌های روزمره و فضای بسته اجتماعی، تأثیرات مخربی بر رشد ذهنی و روانی کودکان گذاشته است.
یکی از جدی‌ترین آسیب‌هایی که طالبان به کودکان وارد کرده، محرومیت از آموزش است. دختران بالای صنف ششم اجازه تحصیل ندارند و بسیاری از مکاتب پسرانه نیز دچار محدودیت شده‌اند. علاوه بر آن، نظام آموزشی تغییر یافته و بیشتر بر آموزش‌های ایدئولوژیک و دینی متمرکز شده است. این مسئله می‌تواند منجر به تربیت نسلی کم‌سواد، بدون مهارت‌های مورد نیاز برای پیشرفت، و اسیر در تفکرات افراطی شود.
بسیاری از کودکان افغانستان با خشونت و فقر شدید مواجه‌اند. دیدن صحنه‌های سرکوب و خشونت می‌تواند به اضطراب، افسردگی و حتی اختلال استرسی پس از سانحه در آن‌ها منجر شود. این کودکان در محیطی پر از ترس بزرگ می‌شوند که خلاقیت، اعتمادبه‌نفس و شادی آن‌ها را از بین می‌برد.
همچنین طالبان تلاش می‌کند ذهن کودکان را از طریق مدارس دینی و تبلیغات رسانه‌ای خود تحت تأثیر قرار دهد. بسیاری از کودکان در این فضاها تنها با دیدگاه‌های افراطی آشنا می‌شوند و به‌مرور زمان، تفکر انتقادی و نگاه باز به جهان را از دست می‌دهند. این فرآیند می‌تواند زمینه‌ساز افراط‌گرایی در نسل‌های آینده شود.
در برخی مناطق افغانستان، خانواده‌ها مجبورند دختران خود را در سنین پایین به ازدواج اجباری دهند تا از مشکلات اقتصادی و امنیتی نجات پیدا کنند. از سوی دیگر، طالبان از پسران نوجوان برای پیوستن به نیروهای خود استفاده می‌کند. این مسائل موجب محرومیت کودکان از دوران کودکی سالم و رشد طبیعی می‌شود.
با این حال ،رشد در محیطی که در آن تفکر، خلاقیت و امید سرکوب می‌شود، باعث می‌شود نسل آینده افغانستان فاقد توانایی‌های لازم برای ساختن آینده‌ای بهتر باشد. عدم دسترسی به آموزش، ترس دائمی و محدودیت‌های اجتماعی، کودکان را به بزرگ‌سالانی منفعل و ناامید تبدیل می‌کند.
بنابراین ،حکومت طالبان تأثیرات عمیقی بر ذهن و روان کودکان افغانستان گذاشته است. این کودکان نه‌تنها از حقوق اساسی خود محروم شده‌اند، بلکه در فضایی پر از ترس و محدودیت رشد می‌کنند. اگر جامعه جهانی برای حمایت از این نسل اقدام نکند، افغانستان با آینده‌ای تاریک‌تر مواجه خواهد شد.
سارا رحمانی
