منوج کومار، هنرپیشه نامدار سینمای هند، روز جمعه ۱۵ حمل ۱۴۰۴ (۴ اپریل ۲۰۲۵) در بیمارستانی در بمبئی هند درگذشت.
نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، در پیامی در صفحه مجازی‌اش نوشت:
«عمیقاً از درگذشت بازیگر و فیلمساز افسانه‌ای، جناب شری منوج کومار جی، اندوهگین هستم. او یکی از نمادهای سینمای هند بود که به‌ویژه به‌خاطر شور و اشتیاق میهن‌پرستانه‌اش که در آثار سینمایی‌اش نیز بازتاب یافته بود، به یاد آورده می‌شود. آثار منوج جی روح افتخار ملی را شعله‌ور کردند و همچنان الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهند بود. در این لحظه غم‌انگیز، افکارم با خانواده و دوستداران ایشان است.
اوم شانتی.»
منوج کومار، هنرپیشه پرآوازه سینمای هند، به‌خاطر ایفای نقش در فیلم‌های ملی‌گرایانه و میهن‌پرستانه به لقب “بهارات کومار” مشهور شد.
او نه تنها بازیگر برجسته‌ای بود، بلکه در زمینه کارگردانی، تهیه‌کنندگی و نویسندگی نیز فعالیت می‌کرد. شخصیت و آثار او نقش مهمی در شکل‌گیری سینمای هند در دهه‌های ۶۰ تا ۸۰ داشت و با پیام‌های ملی و اجتماعی‌اش تأثیرات عمیقی بر این صنعت گذاشت.
منوج کومار در خانواده‌ای هندو و سنتی به دنیا آمد. دوران کودکی او با تقسیم هند در سال ۱۹۴۷ همزمان بود. به‌دلیل ناامنی‌ها و درگیری‌ها، خانواده‌اش مجبور به مهاجرت به دهلی شدند. این مهاجرت تأثیر زیادی بر روحیه او گذاشت و در بسیاری از فیلم‌هایش حس وطن‌دوستی و مهاجرت به‌وضوح نمایان است.
او در دانشگاه دهلی تحصیل کرد و از همان دوران نوجوانی شیفته سینما و بازیگری بود. منوج کومار با شیوا گوسوامی ازدواج کرد و حاصل این ازدواج دو پسر بود، از جمله کنال گوسوامی که خود نیز مدتی در سینما فعالیت داشت، اما نتوانست موفقیت چشمگیری به دست آورد و خیلی زود از سینما کنار رفت.
منوج کومار همیشه به‌عنوان شخصی خانواده‌دوست، باوقار، وطن‌دوست و متواضع شناخته می‌شد. او زندگی‌اش را دور از جنجال‌ها و حاشیه‌های معمول دنیای سینما سپری کرد و بیشتر به کار و خانواده‌اش توجه داشت.
سینمای هند، معروف به بالیوود، یکی از بزرگ‌ترین صنعت‌های فیلم‌سازی جهان است که به‌خاطر تنوع فرهنگی، موسیقی‌های پرانرژی و داستان‌های احساسی شناخته می‌شود. این سینما نقش مهمی در فرهنگ و هویت هند دارد و سالانه صدها فیلم به زبان‌های مختلف تولید می‌کند.
با این حال، مرگ این سینماگر شناخته‌شده بالیوود برای بسیاری از طرفداران سینما در هند و سایر کشورها، حتی در افغانستان، موجب اندوه و رنجش خاطر شد .
جواد رسولی
