از هزاران سال پیش، انسان‌ها داستان‌هایی درباره غول‌ها تعریف کرده‌اند. اما آیا این داستان‌ها تنها افسانه‌اند یا واقعاً غول‌ها بر روی زمین راه می‌رفتند؟
اگر فردی با قد حدود ۹ فوت (تقریباً ۲.۷۵ متر) را غول بدانیم، می‌توان گفت غول‌ها وجود داشته‌اند. بر اساس رکوردهای جهانی گینس، رابرت وادلو، بلندترین فرد ثبت‌شده در تاریخ، در زمان مرگش در سال ۱۹۴۰ و در سن ۲۲ سالگی، ۸ فوت و ۱۱ اینچ (تقریباً ۲.۷۲ متر) قد داشت.
رابرت وادلو بسیار بلندتر از میانگین قد مردان فعلی در آمریکا بود که حدود ۵ فوت و ۹ اینچ (تقریباً ۱.۷۵ متر) است. با این حال، وادلو یک غول واقعی نبود و قد و قامت فوق‌العاده‌اش ناشی از یک مشکل پزشکی بود.
مارتا کوربونیتز، استاد غدد درون‌ریز در دانشگاه کوئین‌مری لندن، توضیح می‌دهد: «بیشتر بیماران غول‌پیکر از نظر هورمون رشد مشکل دارند؛ این مشکلی بود که رابرت وادلو داشت.» دلیل اصلی غول‌پیکری، افزایش سطح هورمون رشد تولیدشده توسط غده هیپوفیز در مغز است که معمولاً ناشی از یک تومور خوش‌خیم است.
با پیشرفت‌های پزشکی امروز، بعید است فردی به قد و قامت وادلو را دوباره ببینیم. پزشکان می‌توانند تومورها را خارج کرده و با داروها جلوی رشد بیش از حد را بگیرند، زیرا غول‌پیکر بودن می‌تواند سلامت فرد را به خطر بیندازد.
علاوه بر مشکلات هورمونی، عوامل دیگری نیز ممکن است باعث افزایش قد فوق‌العاده شوند. یکی از این عوامل، سندرم مارفان است؛ یک اختلال ژنتیکی که باعث رشد طولی بیش از حد استخوان‌ها می‌شود.
در نهایت، اگرچه داستان‌های غول‌ها ممکن است اغراق‌آمیز باشند، اما تاریخ نشان می‌دهد که انسان‌هایی با قد بلندتر از حد معمول وجود داشته‌اند، اما دلایل پزشکی و ژنتیکی پشت این امر نهفته است.
